Harry Potter and the Goblet of Fire
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte | |
|---|---|---|---|---|
| 1. | The Story Continues | 1:31 | ||
| 2. | Frank Dies | 2:12 | ||
| 3. | The Quidditch World Cup | 1:52 | ||
| 4. | The Dark Mark | 3:27 | ||
| 5. | Foreign Visitors Arrive | 1:30 | ||
| 6. | The Goblet of Fire | 3:23 | ||
| 7. | Rita Skeeter | 1:42 | ||
| 8. | Sirius Fire | 2:00 | ||
| 9. | Harry Sees Dragons | 1:54 | ||
| 10. | Golden Egg | 6:11 | ||
| 11. | Neville's Waltz | 2:11 | ||
| 12. | Harry in Winter | 2:56 | ||
| 13. | Potter Waltz | 2:19 | ||
| 14. | Underwater Secrets | 2:28 | ||
| 15. | The Black Lake | 4:37 | ||
| 16. | Hogwarts' March | 2:46 | ||
| 17. | The Maze | 4:44 | ||
| 18. | Voldemort | 9:39 | ||
| 19. | Death of Cedric | 1:59 | ||
| 20. | Another Year Ends | 2:21 | ||
| 21. | Hogwarts' Hymn | 2:59 | ||
| 22. | Do the Hippogriff | Jarvis Cocker, Steve Mackey, Jonny Greenwood, Phil Selway, Steve Claydon, and Jason Buckle | 3:39 | |
| 23. | This is the Night | Jarvis Cocker, Steve Mackey, Jonny Greenwood, Phil Selway, Steve Claydon, and Jason Buckle | 3:24 | |
| 24. | Magic Works | Jarvis Cocker, Steve Mackey, Jonny Greenwood, Phil Selway, Steve Claydon, and Jason Buckle | 4:01 | |
| 75:45 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Mike Newell werd gekozen als regisseur voor de vierde Harry Potter film. Net zoals zijn voorhanger heeft ook hij zijn stempel gedrukt op de populaire franchise. Harry is ondertussen opgegroeid tot een tiener met de baard in de keel en hormonale opstootjes. Ook Harry’s vrienden beginnen te puberen wat tot de nodige hilariteit zal leiden op Hogwarts. Wanneer de Triwizard Cup wordt georganiseerd op de school, beleeft Potter opnieuw de wildste avonturen inclusief het vechten met een draak, duiken in de duistere diepten van het zwarte meer en ronddolen in een allesvernietigend doolhof. Wanneer blijkt dat Harry’s aartsvijand Voldemort op vrije voeten is, slaan de stoppen pas echt door. Men weze gewaarschuwd, Harry’s wereld wordt met elke film een beetje donkerder en duisterder. Waar “The Prisoner of Azkaban” nog kinderen huilend uit de zaal liet vluchten, mag de “The Goblet of Fire” zeker niet onderdoen.
Voor de muziek werd deze keer Patrick Doyle aangeworven, een Engelse componist met heel wat ervaring en stijlvolle muziek waaronder “Donnie Brasco”, “Great Expectations” en “Sense and Sensibility”. Doyle’s carrière begon met de uitmuntende score voor “Henry V” en de invloed van deze soundtrack is goed te merken in “The Goblet of Fire”. Doyle mag de romantische kostuumdrama muziek opbergen en een donker universum creëren. Dat hij daarnaast nog eens mag teren op de muziek van maestro John Williams, kunnen we enkel maar beschouwen als een pluspunt. Doyle gebruikt de melodieën van zijn voorganger spaarzaam en laat genoeg ruimte om zijn eigen kwaliteiten in de verf te zetten zodanig dat deze soundtrack een hybride wordt van enerzijds vroegere glorie met een dikke streep Engelse tragedie erdoor heen gedraaid.
Doyle start hoopvol met “The Story Continues”, een reprise van “Hedwig’s theme” gecomponeerd door John William, maar ditmaal worden de xylofonen en celesta’s achterwegen gelaten om de dreigende strijkers de overhand te laten nemen met lichte accenten voor de houtblazers en rommelende percussie; Een waardige opener. “Frank Dies” belicht het duistere aspect van deze soundtrack, dat helaas heel wat minder melodisch is dan Williams’ poging, maar daardoor niet minder effectief is. Doyle schept dreigende underscore die zich laat meten met de muziek van John Ottman of Christopher Young, maar iets meer magisch klinkt door toedoen van de vrolijke tintelende keyboard toevoegingen. De schetterende kopers op het einde zijn zalig horror/thrillerachtig en besluiten deze track. De sfeer krijgt een fikse ommekeer in het speelse “Quidditch World Cup” waar de Ierse ploeg wordt ondersteund door virtuoze, tollende strijkers die aan een moordend thema een jig ten hore brengen. Het Russische team krijgt dan weer de eer om met pompeuze percussie en driegende mannenstemmen het veld te worden opgestuurd. Hoe dan ook weet de componist met dit nummer zeker de aandacht te trekken en enig kritiek de kiem te smoren. Pure magie en fantastische muziek; wat wil een regisseur nog meer? “The Dark Mark” is dan weer spanning en horror ten top met opzwepende violen en schetterende strijkers in het eerste deel van het nummer. Heel even hoor jezelf de noten uit “The Story Continues” terug. Dan zwakt de melodie af tot ijzige underscore met opvallend veel stiltes en mysterieuze klanken. “Foreign Visitors Arrive” is dan weer magisch met de zachte noten van Williams gecombineerd met Doyle’s stijlvolle orkestraties. De melodie bruist en spat dan open in een heerlijke strijkergedomineerde majestueusiteit en statig koperwerk. Een hoogtepunt van jewelste.
Met “The Goblet of Fire” schreef de componist sterke, innemende muziek die enkele mooie verwijzingen bevat naar de verschillende thema’s uit de score waardoor een kleurrijk palet van klanken zit bevat als een soort suite; van speels naar mysterieus en totale chaos, Doyle weet te boeien. Vooral het dreigende einde bezit een ijzingwekkende kwaliteit en steekt enorm af tegen het komische “Rita Skeeters”. Deze arrogante journaliste wordt begeleid met springerige strijkers die zo lijken weggelopen uit Doyle’s vorige komische soundtracks. Muziek voor de liefhebbers die me niet echt kan bekoren wegens te Disney-esque. “Sirius Fire” start met mooie houtblazers en zachte strijkers en dient als treffende underscore. De dreigende kopers aan het eind zijn voorspelbaar en spelen mooi in op “Harry Sees the Dragon” die erg rustig van start gaat met een mooie solo voor houtblazers van het “Foreign Visitors” theme die nu door strijkers een breder perspectief krijgt om aangevuld te worden met een korte reprise van “The Story Continues” om te eindigen in mysterieuze schoonheid. “Golden Egg” start met bombastische uithalen van het orkest en is actie gerelateerd vakwerk dat wordt gebruikt om de achtervolgingsscène van Harry met de draak op te fleuren. Doyle kiest voor zwaar koper, schichtige strijkers en doet levendige herinneringen opflakkeren aan “The Magic Sword, Quest for Camelot” waarvan hij dezelfde soort structuur heeft getransponeerd naar deze film met betrekking tot de actie score. De muziek is opzwepend en past perfect bij de beelden. Heel mooi zijn ook de verwijzingen naar “Harry in Winter”, deze maal echter met een volle koperset en extatische performance.
“Neville’s Waltz” is de eerste van een duo dat op deze cd werd geperst. Het nummer is lieflijk en laat weinig aan de verbeelding over. Klassieke orkestraties, gemakkelijk in het oor liggend thema. Kortom, filmmuziek die iedereen wel kan pruimen. “Harry in Winter” is Doyle’s liefdesthema en wordt gedragen door de strijkers. Het is een heerlijke melodie die naast romantisch erg melancholisch klinkt en hoewel zeemzoet heeft het echt mijn hart gestolen. (vooral na de live versie te hebben gehoord in het Kursaal met tranen in de ogen. bloos) Lange, glijdende uithalen met een heerlijke thematische uitwerking, helaas kort gewiekt in de filmversie maar op het album in zijn volle glorie te beluisteren. Mijn persoonlijk hoogtepunt van deze soundtrack! “Potter Waltz” is de tweede wals en heeft iets feestelijks met heerlijke lange uithalen voor de strijkers en bruisende, bubbelde melodie. Knap, hoewel de komische uithalen voor de fluiten iets minder geapprecieerd zijn. Hoe dan ook is dit Doyle ten top en verdient dit nummer zeker een pluim.
“Underwater Secrets” bevat het gezang van Abigail Doyle en is best wel aangenaam en doet me met de weelderige harp wat denken aan jaren zestig score voor grote musicals van MGM. Het thema voor Moaning Myrtell wordt hier naar voren gebracht met een zekere oosterse invloed wat een aparte keuze is van de componist en orkestrator. Van het lieflijke gezang nemen we een duik in de donkere en duistere onderwater wereld van “The Black Lake”. Dat hier niet veel goeds te beleven valt is duidelijk weerspiegeld in de muziek die met donkere uithalen en zware thematiek erg angstaanjagend overkomt. Gelukkig houdt Doyle het vooral thematisch erg mooi en de kleine, hoopgevende knipogen door de strijkers en de beklemmende kopers zijn kleffere aanvullingen. Tenslotte vermeld ik nog graag het euforische einde wat een knappe opbouw krijgt. “Hogwards March” is lollige marsmuziek die fantastisch past bij de nogal duistere feestelijkheden bij het doolhof, maar op deze cd wat raar overkomt. Niet echt mijn ding, vooral niet wanneer ook nog eens “Harry in Winter” wordt geponeerd door trompet, en tuba die vooral door de liefhebbers van kopers zal worden geapprecieerd.
“The Maze” is thrillermuziek ten top en biedt weinig hoop op enige vreugde. De laatste schakel in de droevige episode van “The Goblet of Fire” wordt ingezet met toepasselijke, opzwellende strijkers en angstaanjagende trompetten. Niet echt de meest luisterbare muziek van dit album, maar het raakt de juiste snaar wel. De stijl wordt doorgetrokken naar “Voldemort”, hét muziekstuk van deze cd dat een ongelofelijke dreiging uitstraalt en door zijn veelvoudige thematische verrassingen een magistraal werk is. Opnieuw de kopers en de strijkers nemen het voortouw met duistere percussieslagen. Doorheen de 9 minuten durende track slaagt Doyle erin de spanning op te bouwen tot een adembenemende climax. Voldemort die wordt herboren en de strijd met de toverstokjes tussen Harry en zijn Nemesis zijn krachtig geschreven en ook de dood van Cédric en het terug zien van Harry’s ouders wordt op een weemoedige manier naar voren geschoven, vaak bijna magisch met hints naar “Harry in Winter” dat zijn totale, dramatische climax terugvindt in “Death of Cedric” waar de hoge strijkers een hymne, een requiem ten horen brengen voor Harry’s dode vriend. Deze hele sequentie is schitterend; vanaf de confrontatie met Voldemort tot de terugkeer naar Hogwart! Het hoogtepunt van deze disk. Met “Another Year Ends” sluit Doyle zijn score af op gepaste wijze met de nodige ruimte naar een volgende Potter score. “Hogwart’s Hymn” is een mooie en waardige strijkversie en een aangenaam nummer tout court.
Tenslotte staan er nog 3 nummers op de cd van Jason Buckle en kompanen. Niet echt mijn stijl van muziek en wat gelukkig achteraan het album geplakt zodat Doyle’s score in één entiteit kan worden beluisterd. De rocknummers zijn wat platjes en de ballade “Magic Works” is best luisterbaar, maar staat toch wat povertjes tegenover Doyle’s thema’s.
Als conclusie volgt dat Doyle geslaagd is om een zekere magie te bewaren en te garanderen. En ja, zijn stijl is anders dan Williams’ muziek, maar dat getekend niet dat je deze score daar voor mag afschrijven. Doyle doet wat hem verwacht wordt en componeerde een innemende score die zeker tot de beste van het jaar mag worden gerekend. Iedereen die daar aan twijfelt, heeft nog niet zonder vooroordelen naar de muziek geluisterd. Wie openstaat voor een wonderbaarlijke reis, zal zeker niet met lege handen terugkomen!
Voor de muziek werd deze keer Patrick Doyle aangeworven, een Engelse componist met heel wat ervaring en stijlvolle muziek waaronder “Donnie Brasco”, “Great Expectations” en “Sense and Sensibility”. Doyle’s carrière begon met de uitmuntende score voor “Henry V” en de invloed van deze soundtrack is goed te merken in “The Goblet of Fire”. Doyle mag de romantische kostuumdrama muziek opbergen en een donker universum creëren. Dat hij daarnaast nog eens mag teren op de muziek van maestro John Williams, kunnen we enkel maar beschouwen als een pluspunt. Doyle gebruikt de melodieën van zijn voorganger spaarzaam en laat genoeg ruimte om zijn eigen kwaliteiten in de verf te zetten zodanig dat deze soundtrack een hybride wordt van enerzijds vroegere glorie met een dikke streep Engelse tragedie erdoor heen gedraaid.
Doyle start hoopvol met “The Story Continues”, een reprise van “Hedwig’s theme” gecomponeerd door John William, maar ditmaal worden de xylofonen en celesta’s achterwegen gelaten om de dreigende strijkers de overhand te laten nemen met lichte accenten voor de houtblazers en rommelende percussie; Een waardige opener. “Frank Dies” belicht het duistere aspect van deze soundtrack, dat helaas heel wat minder melodisch is dan Williams’ poging, maar daardoor niet minder effectief is. Doyle schept dreigende underscore die zich laat meten met de muziek van John Ottman of Christopher Young, maar iets meer magisch klinkt door toedoen van de vrolijke tintelende keyboard toevoegingen. De schetterende kopers op het einde zijn zalig horror/thrillerachtig en besluiten deze track. De sfeer krijgt een fikse ommekeer in het speelse “Quidditch World Cup” waar de Ierse ploeg wordt ondersteund door virtuoze, tollende strijkers die aan een moordend thema een jig ten hore brengen. Het Russische team krijgt dan weer de eer om met pompeuze percussie en driegende mannenstemmen het veld te worden opgestuurd. Hoe dan ook weet de componist met dit nummer zeker de aandacht te trekken en enig kritiek de kiem te smoren. Pure magie en fantastische muziek; wat wil een regisseur nog meer? “The Dark Mark” is dan weer spanning en horror ten top met opzwepende violen en schetterende strijkers in het eerste deel van het nummer. Heel even hoor jezelf de noten uit “The Story Continues” terug. Dan zwakt de melodie af tot ijzige underscore met opvallend veel stiltes en mysterieuze klanken. “Foreign Visitors Arrive” is dan weer magisch met de zachte noten van Williams gecombineerd met Doyle’s stijlvolle orkestraties. De melodie bruist en spat dan open in een heerlijke strijkergedomineerde majestueusiteit en statig koperwerk. Een hoogtepunt van jewelste.
Met “The Goblet of Fire” schreef de componist sterke, innemende muziek die enkele mooie verwijzingen bevat naar de verschillende thema’s uit de score waardoor een kleurrijk palet van klanken zit bevat als een soort suite; van speels naar mysterieus en totale chaos, Doyle weet te boeien. Vooral het dreigende einde bezit een ijzingwekkende kwaliteit en steekt enorm af tegen het komische “Rita Skeeters”. Deze arrogante journaliste wordt begeleid met springerige strijkers die zo lijken weggelopen uit Doyle’s vorige komische soundtracks. Muziek voor de liefhebbers die me niet echt kan bekoren wegens te Disney-esque. “Sirius Fire” start met mooie houtblazers en zachte strijkers en dient als treffende underscore. De dreigende kopers aan het eind zijn voorspelbaar en spelen mooi in op “Harry Sees the Dragon” die erg rustig van start gaat met een mooie solo voor houtblazers van het “Foreign Visitors” theme die nu door strijkers een breder perspectief krijgt om aangevuld te worden met een korte reprise van “The Story Continues” om te eindigen in mysterieuze schoonheid. “Golden Egg” start met bombastische uithalen van het orkest en is actie gerelateerd vakwerk dat wordt gebruikt om de achtervolgingsscène van Harry met de draak op te fleuren. Doyle kiest voor zwaar koper, schichtige strijkers en doet levendige herinneringen opflakkeren aan “The Magic Sword, Quest for Camelot” waarvan hij dezelfde soort structuur heeft getransponeerd naar deze film met betrekking tot de actie score. De muziek is opzwepend en past perfect bij de beelden. Heel mooi zijn ook de verwijzingen naar “Harry in Winter”, deze maal echter met een volle koperset en extatische performance.
“Neville’s Waltz” is de eerste van een duo dat op deze cd werd geperst. Het nummer is lieflijk en laat weinig aan de verbeelding over. Klassieke orkestraties, gemakkelijk in het oor liggend thema. Kortom, filmmuziek die iedereen wel kan pruimen. “Harry in Winter” is Doyle’s liefdesthema en wordt gedragen door de strijkers. Het is een heerlijke melodie die naast romantisch erg melancholisch klinkt en hoewel zeemzoet heeft het echt mijn hart gestolen. (vooral na de live versie te hebben gehoord in het Kursaal met tranen in de ogen. bloos) Lange, glijdende uithalen met een heerlijke thematische uitwerking, helaas kort gewiekt in de filmversie maar op het album in zijn volle glorie te beluisteren. Mijn persoonlijk hoogtepunt van deze soundtrack! “Potter Waltz” is de tweede wals en heeft iets feestelijks met heerlijke lange uithalen voor de strijkers en bruisende, bubbelde melodie. Knap, hoewel de komische uithalen voor de fluiten iets minder geapprecieerd zijn. Hoe dan ook is dit Doyle ten top en verdient dit nummer zeker een pluim.
“Underwater Secrets” bevat het gezang van Abigail Doyle en is best wel aangenaam en doet me met de weelderige harp wat denken aan jaren zestig score voor grote musicals van MGM. Het thema voor Moaning Myrtell wordt hier naar voren gebracht met een zekere oosterse invloed wat een aparte keuze is van de componist en orkestrator. Van het lieflijke gezang nemen we een duik in de donkere en duistere onderwater wereld van “The Black Lake”. Dat hier niet veel goeds te beleven valt is duidelijk weerspiegeld in de muziek die met donkere uithalen en zware thematiek erg angstaanjagend overkomt. Gelukkig houdt Doyle het vooral thematisch erg mooi en de kleine, hoopgevende knipogen door de strijkers en de beklemmende kopers zijn kleffere aanvullingen. Tenslotte vermeld ik nog graag het euforische einde wat een knappe opbouw krijgt. “Hogwards March” is lollige marsmuziek die fantastisch past bij de nogal duistere feestelijkheden bij het doolhof, maar op deze cd wat raar overkomt. Niet echt mijn ding, vooral niet wanneer ook nog eens “Harry in Winter” wordt geponeerd door trompet, en tuba die vooral door de liefhebbers van kopers zal worden geapprecieerd.
“The Maze” is thrillermuziek ten top en biedt weinig hoop op enige vreugde. De laatste schakel in de droevige episode van “The Goblet of Fire” wordt ingezet met toepasselijke, opzwellende strijkers en angstaanjagende trompetten. Niet echt de meest luisterbare muziek van dit album, maar het raakt de juiste snaar wel. De stijl wordt doorgetrokken naar “Voldemort”, hét muziekstuk van deze cd dat een ongelofelijke dreiging uitstraalt en door zijn veelvoudige thematische verrassingen een magistraal werk is. Opnieuw de kopers en de strijkers nemen het voortouw met duistere percussieslagen. Doorheen de 9 minuten durende track slaagt Doyle erin de spanning op te bouwen tot een adembenemende climax. Voldemort die wordt herboren en de strijd met de toverstokjes tussen Harry en zijn Nemesis zijn krachtig geschreven en ook de dood van Cédric en het terug zien van Harry’s ouders wordt op een weemoedige manier naar voren geschoven, vaak bijna magisch met hints naar “Harry in Winter” dat zijn totale, dramatische climax terugvindt in “Death of Cedric” waar de hoge strijkers een hymne, een requiem ten horen brengen voor Harry’s dode vriend. Deze hele sequentie is schitterend; vanaf de confrontatie met Voldemort tot de terugkeer naar Hogwart! Het hoogtepunt van deze disk. Met “Another Year Ends” sluit Doyle zijn score af op gepaste wijze met de nodige ruimte naar een volgende Potter score. “Hogwart’s Hymn” is een mooie en waardige strijkversie en een aangenaam nummer tout court.
Tenslotte staan er nog 3 nummers op de cd van Jason Buckle en kompanen. Niet echt mijn stijl van muziek en wat gelukkig achteraan het album geplakt zodat Doyle’s score in één entiteit kan worden beluisterd. De rocknummers zijn wat platjes en de ballade “Magic Works” is best luisterbaar, maar staat toch wat povertjes tegenover Doyle’s thema’s.
Als conclusie volgt dat Doyle geslaagd is om een zekere magie te bewaren en te garanderen. En ja, zijn stijl is anders dan Williams’ muziek, maar dat getekend niet dat je deze score daar voor mag afschrijven. Doyle doet wat hem verwacht wordt en componeerde een innemende score die zeker tot de beste van het jaar mag worden gerekend. Iedereen die daar aan twijfelt, heeft nog niet zonder vooroordelen naar de muziek geluisterd. Wie openstaat voor een wonderbaarlijke reis, zal zeker niet met lege handen terugkomen!
Harry Potter is op dit moment de meest succesvolle filmserie allertijden. Ondanks dat veel mensen de eerste twee delen goed vonden, lijkt de serie er kwalitatief op vooruit te gaan. The Prisoner of Azkaban was erg duister, en The Goblet of Fire deed daar nog een kleine schep bovenop.
Hoewel de meningen over de Potter-scores erg verdeeld zijn, kan men toch wel aannemen dat de scores toch tot de populairdere, en kwalitatief betere scores horen in de blockbuster wereld.
De invloed van John Williams in deze serie kan niet worden onderschat. Na 3 goede scores, die niet alleen sfeerscheppend waren, maar onze bebrilde Tovenaar een thema gaven, werden ook Voldemort, de Dementors, en de relatie tussen Harry en Sirius, en zelfs Perkamentus'' huisdier, Felix, de Feniks voorzien van hun eigen sound.
De score van The Goblet of Fire borduurt verder op Williams' werk, en is thematisch erg trouw aan de drie eerdere uitgaven. En toch is deze score nog wat donkerder, nog wat onheilspellender en zelfs tragischer dan zijn voorgangers.
In The Story Continues worden we daar meteen mee geconfronteerd: Zwaar slagwerk slaat je de film (of cd) in, en de strijkers zwiepen er ritmisch door heen. Daarna wordt het nog beter: prachtige strijkers leiden Hedwig's Theme in, wat het niet alleen mooier, maar oook een stuk dramatischer, haast episch maakt. Frank Dies is daarentegen niet alleen zwaar, maar ook vrij saai. The Quidditch World Cup begint knallend, met echte Iers muziek. Vooral voor de mensen die van Ierse muziek houden is dit dus een must om te horen. Later komt er slagwerk aan te pas, wat moet overkomen als Bulgaarse muziek. Maar bij deze muziek kan je aan alles wat donker en grauw klinkt denken. Het komt niet erg uit de verf ondanks de sterke Ierse opening.
In Harry Potter and the Sorcerer's Stone werd er een naargeestig thema gemaakt voor Voldemort, wat goed klonk op zowel celluloid als schijf. Doyle houdt hier geen rekening mee, maar maakt zijn eigen thema voor de grootse schurk, wat in The Dark Mark goed uit de verf komt. Niet slecht om the horen.
Rita Skeeter is weer echte Potter muziek, een soort Wals haast, en het klinkt erg irritant. Toch is het sterk, haast vergelijkbaar met Hooper's Professor Umbridge.
Met Golden Egg laat Doyle pas goed zien dat hij actietracks kan maken. Na een sterke opening met blazers, komt er een soort wervelwind met percussie en blazerpartijen op je af, wat allemaal heerlijk klinkt.
Maar nu gaan we de tweede akte van de score in. De romantische.
Want ook Harry, Ron, Hermelien en zelfs het gevaarte Hagrid kunnen niet om de liefde heen op een bepaalde leeftijd.
Neville's Waltz klinkt eerst al een echte wals, maar mond later uit in een heerlijke romantische track, die toch grappig en romantisch tegelijkertijd is. Hierbij zijn de Strijkers van cruciaal belang, net als in Harry in Winter. Het prachtige thema voor Harry en zijn eerste ''crush', Cho Chang, is prachtig gecomponeerd, en helpt de stuntelende Harry een beetje extra stuntelen. Toch is het een romantische, en luchtige noot op een donkere schijf. Potter Waltz is prachtig, en goed om te horen, een echt dansnummer zoals je die nog zelden hoort. Doyle scheen deze track op het laatste moment uit zijn mouw te schudden, omdat er eerst popmuziek zou worden gebruikt in deze scène. Newman paste de scène echter zo aan dat Doyle dus moest improviseren op de korte termijn, wat hem verbazingwekkend goed is gelukt.
Underwater Secrets is een afgrijselijke track. De zogenaamde zeemeermin die zou zingen, komt niet over, en klinkt afschrikwekkend.
The Black Lake is ook niet zo indrukwekkend, zei het niet dat het enkele prachtige stukken heeft, die gewoonweg prachtig zijn.
Hogwarts' March, is een Mars. Het is niet indrukwekkend, maar pompeus, kleinschalig, en eigenlijk niet interessant. Toch is het leuk dat hij op de CD is gezet, en een keertje luisteren is hij dan toch wel waard.
Hoogtepunt van de score is en moet zijn Voldemort. De track van bijna 10 minuten is donker van geest, en de zware koperblazers hebben de voorhand. Toch is de variatie erin interessant en spannend. En aan het einde worden we getrakteerd op grootste klanken, die daarna emotioneel worden, als de strijkers de blazers verjagen.
Het thema voor Harry in Winter wordt groots gespeeld. De track eindigt cliché, met knallende blazers, wat wel erg goed klinkt, en werkt in de film.
Death of Cedric is in en intriest, wat weliswaar goed werkt in de film, maar wel wat te veel emotie heeft op de soundtrack. Zie het als een plotselinge overdosis.
In tegenstelling tot de poptracks voor Prince Caspian, zijn deze wel erg leuk, en komen ze ook overeen met de film. De teksten zijn leuk, soms zelfs gevat,
Na goede werken die Williams afleverde voor de serie, is Doyle er op een net zo overtuigende wijze voor geslaagd. Hij borduurt, zoals verwacht, door op Williams werk, maar voegt genoeg toe om de score van hemzelf te maken. De thema's zijn terug, en de score werkt in de film ook uitstekend, misschien wel meer dan dat. Hoewel Hooper ook een dijk van een score afleverde met Harry Potter and the Order of the Phoenix, is Hooper's stijl vergeleken zijn voorganger wat minimalistisch. Williams maakte de aftrap, en Doyle gaat daar slim mee verder, maakt daar zijn tot op vandaag de dag beste werk mee, en weet de vierde aflevering in de serie een grootsheid en romantiek mee te geven, die we met Hooper aan het roer niet snel meer terug zullen zien.
Hoewel de meningen over de Potter-scores erg verdeeld zijn, kan men toch wel aannemen dat de scores toch tot de populairdere, en kwalitatief betere scores horen in de blockbuster wereld.
De invloed van John Williams in deze serie kan niet worden onderschat. Na 3 goede scores, die niet alleen sfeerscheppend waren, maar onze bebrilde Tovenaar een thema gaven, werden ook Voldemort, de Dementors, en de relatie tussen Harry en Sirius, en zelfs Perkamentus'' huisdier, Felix, de Feniks voorzien van hun eigen sound.
De score van The Goblet of Fire borduurt verder op Williams' werk, en is thematisch erg trouw aan de drie eerdere uitgaven. En toch is deze score nog wat donkerder, nog wat onheilspellender en zelfs tragischer dan zijn voorgangers.
In The Story Continues worden we daar meteen mee geconfronteerd: Zwaar slagwerk slaat je de film (of cd) in, en de strijkers zwiepen er ritmisch door heen. Daarna wordt het nog beter: prachtige strijkers leiden Hedwig's Theme in, wat het niet alleen mooier, maar oook een stuk dramatischer, haast episch maakt. Frank Dies is daarentegen niet alleen zwaar, maar ook vrij saai. The Quidditch World Cup begint knallend, met echte Iers muziek. Vooral voor de mensen die van Ierse muziek houden is dit dus een must om te horen. Later komt er slagwerk aan te pas, wat moet overkomen als Bulgaarse muziek. Maar bij deze muziek kan je aan alles wat donker en grauw klinkt denken. Het komt niet erg uit de verf ondanks de sterke Ierse opening.
In Harry Potter and the Sorcerer's Stone werd er een naargeestig thema gemaakt voor Voldemort, wat goed klonk op zowel celluloid als schijf. Doyle houdt hier geen rekening mee, maar maakt zijn eigen thema voor de grootse schurk, wat in The Dark Mark goed uit de verf komt. Niet slecht om the horen.
Rita Skeeter is weer echte Potter muziek, een soort Wals haast, en het klinkt erg irritant. Toch is het sterk, haast vergelijkbaar met Hooper's Professor Umbridge.
Met Golden Egg laat Doyle pas goed zien dat hij actietracks kan maken. Na een sterke opening met blazers, komt er een soort wervelwind met percussie en blazerpartijen op je af, wat allemaal heerlijk klinkt.
Maar nu gaan we de tweede akte van de score in. De romantische.
Want ook Harry, Ron, Hermelien en zelfs het gevaarte Hagrid kunnen niet om de liefde heen op een bepaalde leeftijd.
Neville's Waltz klinkt eerst al een echte wals, maar mond later uit in een heerlijke romantische track, die toch grappig en romantisch tegelijkertijd is. Hierbij zijn de Strijkers van cruciaal belang, net als in Harry in Winter. Het prachtige thema voor Harry en zijn eerste ''crush', Cho Chang, is prachtig gecomponeerd, en helpt de stuntelende Harry een beetje extra stuntelen. Toch is het een romantische, en luchtige noot op een donkere schijf. Potter Waltz is prachtig, en goed om te horen, een echt dansnummer zoals je die nog zelden hoort. Doyle scheen deze track op het laatste moment uit zijn mouw te schudden, omdat er eerst popmuziek zou worden gebruikt in deze scène. Newman paste de scène echter zo aan dat Doyle dus moest improviseren op de korte termijn, wat hem verbazingwekkend goed is gelukt.
Underwater Secrets is een afgrijselijke track. De zogenaamde zeemeermin die zou zingen, komt niet over, en klinkt afschrikwekkend.
The Black Lake is ook niet zo indrukwekkend, zei het niet dat het enkele prachtige stukken heeft, die gewoonweg prachtig zijn.
Hogwarts' March, is een Mars. Het is niet indrukwekkend, maar pompeus, kleinschalig, en eigenlijk niet interessant. Toch is het leuk dat hij op de CD is gezet, en een keertje luisteren is hij dan toch wel waard.
Hoogtepunt van de score is en moet zijn Voldemort. De track van bijna 10 minuten is donker van geest, en de zware koperblazers hebben de voorhand. Toch is de variatie erin interessant en spannend. En aan het einde worden we getrakteerd op grootste klanken, die daarna emotioneel worden, als de strijkers de blazers verjagen.
Het thema voor Harry in Winter wordt groots gespeeld. De track eindigt cliché, met knallende blazers, wat wel erg goed klinkt, en werkt in de film.
Death of Cedric is in en intriest, wat weliswaar goed werkt in de film, maar wel wat te veel emotie heeft op de soundtrack. Zie het als een plotselinge overdosis.
In tegenstelling tot de poptracks voor Prince Caspian, zijn deze wel erg leuk, en komen ze ook overeen met de film. De teksten zijn leuk, soms zelfs gevat,
Na goede werken die Williams afleverde voor de serie, is Doyle er op een net zo overtuigende wijze voor geslaagd. Hij borduurt, zoals verwacht, door op Williams werk, maar voegt genoeg toe om de score van hemzelf te maken. De thema's zijn terug, en de score werkt in de film ook uitstekend, misschien wel meer dan dat. Hoewel Hooper ook een dijk van een score afleverde met Harry Potter and the Order of the Phoenix, is Hooper's stijl vergeleken zijn voorganger wat minimalistisch. Williams maakte de aftrap, en Doyle gaat daar slim mee verder, maakt daar zijn tot op vandaag de dag beste werk mee, en weet de vierde aflevering in de serie een grootsheid en romantiek mee te geven, die we met Hooper aan het roer niet snel meer terug zullen zien.
Dumbledore: The Goblet of Fire! Anyone wishing to submit themselves to the tournament need only write their name upon a piece of parchment and throw it in the flame before this hour on Thursday night. Do not do so lightly! If chosen, there's no turning back. As from this moment, The Triwizard Tournament has begun!
Harry Potter And The Goblet Of Fire is alweer het vierde deel in de Harry Potter franchise. Het vierde deel werd geregisseerd door Mike Newell en de uitmuntende cast is terug van de partij. Waar het vorige deel nog een sleutelverhaal was, wordt in dit deel het pad gecreëerd waar de volgende delen op voortbouwen. Dit deel is nog donkerder dan de voorgaande films. Dit deel is nog spannender en angstaanjagender dan de vorige films. En dit deel is het eerste deel van de serie die niet voorzien wordt van muziek door John Williams.
Het is Patrick Doyle die de eer kreeg om voor een Harry Potter film muziek te maken. Ik kende Doyle in 2005 nog niet. Uw nederige recensent was op dat tijdstip nog een leek in de filmmuziek. Ik had alleen nog maar van Williams en Zimmer gehoord. Maar nu dat we al acht jaar later zijn, ken ik Doyle maar al te goed. Patrick Doyle is op zijn best als hij hele mooie orkestrale melodieën kan neerpennen. Melodieën die rust en vrede uitstralen. Ook in de romantische tracks is hij het best.
Het is natuurlijk niet gemakkelijk om in de voetsporen van John Williams te treden. En de vraag is natuurlijk: is het Patrick Doyle gelukt om een sfeervolle en mooie score te schrijven voor dit vierde deel van Harry Potter? Mijn antwoord balanceert tussen de ja en de neen. Deze recensie is opgebouwd door middel van de twee stijlen. Want wanneer Doyle zich op bekend terrein bevind, is zijn muziek zelfs beter te noemen dan de muziek van zijn voorhanger. Maar als je luistert naar de actietracks, dan gebruikt Doyle een middel waarvan mijn nekharen overeind komen te staan.
Maar hierover meer later. Eerst zou ik graag iets willen zeggen over de tracks die echt meesterlijk gecomponeerd zijn. En dat begint bij de eerste track: “The Story Continues”. Een uiterst angstaanjagend begin, zet de toon voor de volledige score. Het nieuwe thema van Voldemort wordt ingezet, gevolgd door een goede interpretatie van Hedwig’s Theme. Zeker een goede track. Doyle zet die trend voort in “Foreign Visitors Arrives”. Het is rustige, adembenemende muziek. En zijn maar een paar voorbeelden van de vele goede tracks op dit album. Luister maar naar het thema van Harry in “Harry In Winter” of naar “Neville’s Waltz” of “Potter’s Waltz” en je beseft hoe goed deze score had kunnen zijn. Dit zijn composities van het allergrootste niveau en tracks die ik met veel plezier beluister.
Maar waar ik mij hoedanig aan stoor is aan de tracks waarvan je merkt dat het niet in het paradepaardje van Doyle zit. Het bombastische aan de muziek stoort mij enorm. De schellende trompetten die je zoveel hoort in deze score is niets voor mij. De saaie underscore die je te horen krijgt in “The Maze” en zelfs in “Voldemort’ zijn uiterst slaapverwekkend. Wat me ook uitermate stoort is het feit dat Doyle geen thema’s verwerkt in zijn actiemuziek. Enkel in “The Black Lake” gaat hij de melodieuze toer op. En dat vind ik meteen ook de sterkste actietrack van de gehele score.
Conclusie
Harry Potter And The Goblet Of Fire is een score die ik in twee splits. De rustige kant van de score vind ik echt zodanig goed, dat ik het jammer vind dat ik de andere tracks zo negatief moet bespreken. Want ik ben een recensent die niet graag negatieve reviews schrijf, daarom maak ik er ook niet veel woorden aan vuil.
Het deel van de score dat ik fantastisch vind, geef ik een 9 op 10. Het deel van de score waar ik niet over te spreken ben, geef ik een magere 3. Samen maakt dat een totaal van 6 op 10. Waarmee de minste score van de Potter franchise is besproken. Maar de mindere score van “Goblet” wordt ruimschoots goedgemaakt door de volgende twee delen van Hooper en de afsluitende delen van Desplat. Jammer voor Patrick Doyle, maar hij had in 2005 echt geen grote indruk op mij achtergelaten.
Harry Potter And The Goblet Of Fire is alweer het vierde deel in de Harry Potter franchise. Het vierde deel werd geregisseerd door Mike Newell en de uitmuntende cast is terug van de partij. Waar het vorige deel nog een sleutelverhaal was, wordt in dit deel het pad gecreëerd waar de volgende delen op voortbouwen. Dit deel is nog donkerder dan de voorgaande films. Dit deel is nog spannender en angstaanjagender dan de vorige films. En dit deel is het eerste deel van de serie die niet voorzien wordt van muziek door John Williams.
Het is Patrick Doyle die de eer kreeg om voor een Harry Potter film muziek te maken. Ik kende Doyle in 2005 nog niet. Uw nederige recensent was op dat tijdstip nog een leek in de filmmuziek. Ik had alleen nog maar van Williams en Zimmer gehoord. Maar nu dat we al acht jaar later zijn, ken ik Doyle maar al te goed. Patrick Doyle is op zijn best als hij hele mooie orkestrale melodieën kan neerpennen. Melodieën die rust en vrede uitstralen. Ook in de romantische tracks is hij het best.
Het is natuurlijk niet gemakkelijk om in de voetsporen van John Williams te treden. En de vraag is natuurlijk: is het Patrick Doyle gelukt om een sfeervolle en mooie score te schrijven voor dit vierde deel van Harry Potter? Mijn antwoord balanceert tussen de ja en de neen. Deze recensie is opgebouwd door middel van de twee stijlen. Want wanneer Doyle zich op bekend terrein bevind, is zijn muziek zelfs beter te noemen dan de muziek van zijn voorhanger. Maar als je luistert naar de actietracks, dan gebruikt Doyle een middel waarvan mijn nekharen overeind komen te staan.
Maar hierover meer later. Eerst zou ik graag iets willen zeggen over de tracks die echt meesterlijk gecomponeerd zijn. En dat begint bij de eerste track: “The Story Continues”. Een uiterst angstaanjagend begin, zet de toon voor de volledige score. Het nieuwe thema van Voldemort wordt ingezet, gevolgd door een goede interpretatie van Hedwig’s Theme. Zeker een goede track. Doyle zet die trend voort in “Foreign Visitors Arrives”. Het is rustige, adembenemende muziek. En zijn maar een paar voorbeelden van de vele goede tracks op dit album. Luister maar naar het thema van Harry in “Harry In Winter” of naar “Neville’s Waltz” of “Potter’s Waltz” en je beseft hoe goed deze score had kunnen zijn. Dit zijn composities van het allergrootste niveau en tracks die ik met veel plezier beluister.
Maar waar ik mij hoedanig aan stoor is aan de tracks waarvan je merkt dat het niet in het paradepaardje van Doyle zit. Het bombastische aan de muziek stoort mij enorm. De schellende trompetten die je zoveel hoort in deze score is niets voor mij. De saaie underscore die je te horen krijgt in “The Maze” en zelfs in “Voldemort’ zijn uiterst slaapverwekkend. Wat me ook uitermate stoort is het feit dat Doyle geen thema’s verwerkt in zijn actiemuziek. Enkel in “The Black Lake” gaat hij de melodieuze toer op. En dat vind ik meteen ook de sterkste actietrack van de gehele score.
Conclusie
Harry Potter And The Goblet Of Fire is een score die ik in twee splits. De rustige kant van de score vind ik echt zodanig goed, dat ik het jammer vind dat ik de andere tracks zo negatief moet bespreken. Want ik ben een recensent die niet graag negatieve reviews schrijf, daarom maak ik er ook niet veel woorden aan vuil.
Het deel van de score dat ik fantastisch vind, geef ik een 9 op 10. Het deel van de score waar ik niet over te spreken ben, geef ik een magere 3. Samen maakt dat een totaal van 6 op 10. Waarmee de minste score van de Potter franchise is besproken. Maar de mindere score van “Goblet” wordt ruimschoots goedgemaakt door de volgende twee delen van Hooper en de afsluitende delen van Desplat. Jammer voor Patrick Doyle, maar hij had in 2005 echt geen grote indruk op mij achtergelaten.
Na drie Harry Potter-films hield John Williams de avonturen van de bekende leerling tovenaar voor bekeken. Of zo leek het althans: volgens hardnekkige geruchten zou hij de laatste film (Deathly Hallows deel II) weer van de partij zijn. Enfin, voor film vier, Harry Potter and the Goblet of Fire, gaf hij de fakkel door aan Patrick Doyle.
De Schotse componist schreef al eerder muziek voor fantasy jeugdfilms zoals Quest for Camelot, Nanny McPhee en het wondermooie A Little Princess, en was dus niet aan zijn proefstuk toe.
Hij zet het Harry Potter materiaal dan ook volledig naar zijn hand. Bijna alle thema’s van Williams moeten plaats ruimen voor een nieuw, meer actiegericht geluid. Enige uitzondering is het hoofdthema (Hedwig’s thema), dat toch nog hier en daar even opduikt, en heel anders klinkt dan in de eerste drie films. Geen magisch optimisme meer, maar donkere ernst. In de proloog “The Story Continues” breekt het ineens door na een korte intro van harde, agressieve strijkers en koper. Net als de duistere beelden kondigt de muziek het einde van Harry's kinderjaren aan. Zijn volgende avonturen zullen grimmiger zijn; de strijd tussen goed en kwaad bittere ernst.
De gebrilde tovenaar begint aan zijn vierde jaar op de Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry, waar dit jaar een wel heel speciaal evenement georganiseerd wordt: het Triwizard Tournament, een wedstrijd waar ook twee andere tovenaarsscholen aan deelnemen. De schoolkampioenen die in naam van hun school aan het toernooi mogen meedoen, worden bepaald door de vuurbeker (de Goblet of Fire uit de titel).
En dan is er ook nog Lord Voldemort, Harry’s aartsvijand, die zich begint te roeren…
Doyle voorziet zelf nieuw thematisch materiaal. Voldemort krijgt zijn eigen stem, sterk gelinkt aan de vuurbeker. Het thema is opgebouwd uit twee donkere melodieën die naar elkaar toegroeien, dan weer uit elkaar gaan en vooral zijn samengesteld uit akkoorden. Het is voor de eerste keer te horen in “Frank Dies” en duikt telkens op wanneer Voldemort aan zet is (“The Dark Mark”, “Voldemort”). Het bereikt een hoogtepunt in “The Goblet of Fire”.
De componist belicht ook een nieuw aspect van Harry, die met een meeslepend thema wordt voorgesteld, aangepast aan elke gelegenheid (triomfantelijk in “The Golden Egg”, zeemzoeterig in “Harry in Winter”, dramatisch in “Death of Cedric”, bevrijdend in “Voldemort”). Kindjes worden groot, en Doyle lijkt de jonge tovenaar een zekere maturiteit te willen meegeven.
Komt het door het overdreven pseudo-romantisch karakter, of door het feit dat het thema zichzelf zo verdomd ernstig neemt, maar naar mijn erg bescheiden mening behoort het tot de meest ergerlijke uit de filmmuziekgeschiedenis (enkel “Lara's Thema” uit Doctor Zhivago doet “beter”).
Thematisch kan Doyle in ieder geval niet op tegen de composities van Williams. Wat de actiestukken betreft echter wel. Op cd zijn tracks als “The Dark Mark”, “The Maze”, “The Golden Egg” en “The Black Lake” niet speciaal aangenaam om te beluisteren – de muziek wordt te veel onderbroken, lijkt nooit tot een bevredigende climax te komen, breekt altijd net af - maar ze brengen samen met de beelden de film tot leven. De actie spettert van het scherm en wordt uitstekend ondersteund door een heel peloton wervelende strijkers en schellend koper.
En eigenlijk kan hiermee de bespreking samengevat worden: thematisch is de score mijlenver verwijderd van Williams' werk, maar hij werkt wel in de film en is daarmee eigenlijk goede filmmuziek...
De laatste tijd is het een beetje stil rond de Schotse componist. In 2011 mogen we echter nieuw werk van hem verwachten. Hij zou de muziek schrijven voor Thor, de Kenneth Brannagh-verfilming van de Marvel strip over Noorse goden en studenten geneeskunde...
Weer het fantasy genre dus. We zijn benieuwd...
De Schotse componist schreef al eerder muziek voor fantasy jeugdfilms zoals Quest for Camelot, Nanny McPhee en het wondermooie A Little Princess, en was dus niet aan zijn proefstuk toe.
Hij zet het Harry Potter materiaal dan ook volledig naar zijn hand. Bijna alle thema’s van Williams moeten plaats ruimen voor een nieuw, meer actiegericht geluid. Enige uitzondering is het hoofdthema (Hedwig’s thema), dat toch nog hier en daar even opduikt, en heel anders klinkt dan in de eerste drie films. Geen magisch optimisme meer, maar donkere ernst. In de proloog “The Story Continues” breekt het ineens door na een korte intro van harde, agressieve strijkers en koper. Net als de duistere beelden kondigt de muziek het einde van Harry's kinderjaren aan. Zijn volgende avonturen zullen grimmiger zijn; de strijd tussen goed en kwaad bittere ernst.
De gebrilde tovenaar begint aan zijn vierde jaar op de Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry, waar dit jaar een wel heel speciaal evenement georganiseerd wordt: het Triwizard Tournament, een wedstrijd waar ook twee andere tovenaarsscholen aan deelnemen. De schoolkampioenen die in naam van hun school aan het toernooi mogen meedoen, worden bepaald door de vuurbeker (de Goblet of Fire uit de titel).
En dan is er ook nog Lord Voldemort, Harry’s aartsvijand, die zich begint te roeren…
Doyle voorziet zelf nieuw thematisch materiaal. Voldemort krijgt zijn eigen stem, sterk gelinkt aan de vuurbeker. Het thema is opgebouwd uit twee donkere melodieën die naar elkaar toegroeien, dan weer uit elkaar gaan en vooral zijn samengesteld uit akkoorden. Het is voor de eerste keer te horen in “Frank Dies” en duikt telkens op wanneer Voldemort aan zet is (“The Dark Mark”, “Voldemort”). Het bereikt een hoogtepunt in “The Goblet of Fire”.
De componist belicht ook een nieuw aspect van Harry, die met een meeslepend thema wordt voorgesteld, aangepast aan elke gelegenheid (triomfantelijk in “The Golden Egg”, zeemzoeterig in “Harry in Winter”, dramatisch in “Death of Cedric”, bevrijdend in “Voldemort”). Kindjes worden groot, en Doyle lijkt de jonge tovenaar een zekere maturiteit te willen meegeven.
Komt het door het overdreven pseudo-romantisch karakter, of door het feit dat het thema zichzelf zo verdomd ernstig neemt, maar naar mijn erg bescheiden mening behoort het tot de meest ergerlijke uit de filmmuziekgeschiedenis (enkel “Lara's Thema” uit Doctor Zhivago doet “beter”).
Thematisch kan Doyle in ieder geval niet op tegen de composities van Williams. Wat de actiestukken betreft echter wel. Op cd zijn tracks als “The Dark Mark”, “The Maze”, “The Golden Egg” en “The Black Lake” niet speciaal aangenaam om te beluisteren – de muziek wordt te veel onderbroken, lijkt nooit tot een bevredigende climax te komen, breekt altijd net af - maar ze brengen samen met de beelden de film tot leven. De actie spettert van het scherm en wordt uitstekend ondersteund door een heel peloton wervelende strijkers en schellend koper.
En eigenlijk kan hiermee de bespreking samengevat worden: thematisch is de score mijlenver verwijderd van Williams' werk, maar hij werkt wel in de film en is daarmee eigenlijk goede filmmuziek...
De laatste tijd is het een beetje stil rond de Schotse componist. In 2011 mogen we echter nieuw werk van hem verwachten. Hij zou de muziek schrijven voor Thor, de Kenneth Brannagh-verfilming van de Marvel strip over Noorse goden en studenten geneeskunde...
Weer het fantasy genre dus. We zijn benieuwd...
Harry Potter and the goblet of fire is alweer het vierde deel in de beroemde filmkreeks. Ondanks dat niet iedereen te spreken is over de film - er zouden teveel subplotten weggelaten zijn waardoor de film incoherent over zou komen- blijven de films een enorm succes. Volle zalen, vol jong en oud publiek.
John Williams schreef de eerste drie soundtracks, waarvan de eerste naar mijn mening het meest eentonige was. Het tweede waa flitsend, vol grootse thema's. Het derde deel the Prizoner of Azkban was een veel donkerdere score die lichtvoetige thema's combineerde met donkere en zware composities. En nu is Harry Potter zonder John Williams. Toen ik dit bericht voor het eerst las zag ik de bui al hangen. Want wie zou hem nu kunnen vervangen...?
Het werd uiteindelijk Patrick Doyle, en eerlijk is eerlijk deze score is geheel anders dan de voorgaande, ja - en het spijt me voor alle die-hard fans van Williams - zelfs beter. De score opent met the story continues, een zeer onheilspellend openingsthema. Wat volgt zijn prachtig opgezette composities. De combinatie in The quidditch world Cup van Ierse lichtvoetige muziek en donkere zware muziek met veel mannenstemmen is fantastisch. Een ander hoogtepunt is Golden egg. Druk, zwaar, heerlijk bombastisch maar nergens over de top. Een leuke afwisseling zijn de waltzen die Doyle heeft geschreven, waarvan Potter Waltz toch wel het meest pakkende thema heeft. Een simpel lichtvoetig thema, maar prachtig opgebouwd. De finale die wordt ingeleid door the Maze gevolgd door Voldermort en Death of Cedric is een waardige afsluiter. Drie donkere zware nummers, bespeeld met veel violen en cello's, afgewisseld met zware koperblazers doen de lichtvoetigheid van de net daarvoor bespeelde Hogwarts March direct vergeten. Dit soort stukken muziek miste ik toch wel in Williams' muziek. Geweldig.
De muziek sluit af met de Hogwarts' Hymn. Hier miste ik toch wel het thema van Williams. Het is er dan wel subtiel doorheen verweven maar een echte pakkende afsluiter is het niet. Dat is ook direct het grote gemis aan deze soundtrack. Thema's die door de hele score worden verwerkt ontbreken. Er worden er genoeg aangehaald, maar geen enkele wordt even doorgetrokken. De drie aflsuitende songs kan ik kort over zijn. Leuke liedjes, maar niet passend op de score. Alhoewel Magic Works wel een hele mooie ballade is.
Kortom een magische score met enkele kleine!! minpunten. Het kopen zeker waard want het is een van de beste soundtracks van dit jaar. Om Harry Potter even te citeren: 'I love Magic!'
John Williams schreef de eerste drie soundtracks, waarvan de eerste naar mijn mening het meest eentonige was. Het tweede waa flitsend, vol grootse thema's. Het derde deel the Prizoner of Azkban was een veel donkerdere score die lichtvoetige thema's combineerde met donkere en zware composities. En nu is Harry Potter zonder John Williams. Toen ik dit bericht voor het eerst las zag ik de bui al hangen. Want wie zou hem nu kunnen vervangen...?
Het werd uiteindelijk Patrick Doyle, en eerlijk is eerlijk deze score is geheel anders dan de voorgaande, ja - en het spijt me voor alle die-hard fans van Williams - zelfs beter. De score opent met the story continues, een zeer onheilspellend openingsthema. Wat volgt zijn prachtig opgezette composities. De combinatie in The quidditch world Cup van Ierse lichtvoetige muziek en donkere zware muziek met veel mannenstemmen is fantastisch. Een ander hoogtepunt is Golden egg. Druk, zwaar, heerlijk bombastisch maar nergens over de top. Een leuke afwisseling zijn de waltzen die Doyle heeft geschreven, waarvan Potter Waltz toch wel het meest pakkende thema heeft. Een simpel lichtvoetig thema, maar prachtig opgebouwd. De finale die wordt ingeleid door the Maze gevolgd door Voldermort en Death of Cedric is een waardige afsluiter. Drie donkere zware nummers, bespeeld met veel violen en cello's, afgewisseld met zware koperblazers doen de lichtvoetigheid van de net daarvoor bespeelde Hogwarts March direct vergeten. Dit soort stukken muziek miste ik toch wel in Williams' muziek. Geweldig.
De muziek sluit af met de Hogwarts' Hymn. Hier miste ik toch wel het thema van Williams. Het is er dan wel subtiel doorheen verweven maar een echte pakkende afsluiter is het niet. Dat is ook direct het grote gemis aan deze soundtrack. Thema's die door de hele score worden verwerkt ontbreken. Er worden er genoeg aangehaald, maar geen enkele wordt even doorgetrokken. De drie aflsuitende songs kan ik kort over zijn. Leuke liedjes, maar niet passend op de score. Alhoewel Magic Works wel een hele mooie ballade is.
Kortom een magische score met enkele kleine!! minpunten. Het kopen zeker waard want het is een van de beste soundtracks van dit jaar. Om Harry Potter even te citeren: 'I love Magic!'
Heel begrijpelijk dat de John Williams fans teleurgesteld zijn, ten eerste doordat deze zijn Harry Potter trilogie niet verder kon/mocht uitbreiden en ten tweede doordat Patrick Doyle een totaal ander concept gebruikt voor het scoren van Harry Potter. Ik vind dat Patrick Doyle verschrikkelijk goed werk heeft geleverd en er uitermate in is geslaagd om Harry Potter groot te laten worden. De score heeft een enorme bijdrage geleverd in het volwassen maken van de film, ze klinkt serieus, spannend en geeft blijk van oprechte emotie. Toch mis ook ik soms de magie die John Williams zo goed had vertolkt.
De regisseur Mike Newell is er in geslaagd om het veelomvattende vierde boek van Harry Potter in minder dan drie uur te proppen, wat wel heeft gezorgd voor enorm snelle wendingen, gebeurtenissen, personages en jaargetijden volgen elkaar in noodtempo op. Dit heeft zijn weerslag op de muziek van Patrick Doyle, hoewel deze consistent blijft in klank (thrillerachtig karakter die ons leidt naar het plot van de film) en enkele thema’s lichtjes terug blijven komen (bv de Hedwig sequence en de minder opvallende Potter sequence) is de rode draad ver te zoeken. Het helpt dan als je de film hebt gezien, dan kan je de muziek plaatsen.
De soundtrack opent sterk met ‘the story continues’, waarin het thema van Hedwig is verweven. Naast de vele actie en thriller tracks die met tijden erg indrukwekkend zijn (‘the quiditch world cup’, ‘the dark mark’, ‘golden egg’, enz.), zijn er de zwingende waltzes en de heerlijke meer berustende tracks. Voor Harry Potter heeft Patrick Doyle twee waltzes geschreven die erg entertaining zijn, de ‘potter waltz’ doet echter wel denken aan zijn nog betere waltz voor A Little Princess. De ‘hogwarts’ march’ gespeeld door een hoempapa band vind ik persoonlijk erg leuk. De track ‘underwater secrets’ krijgt een ondeugende tint door het gebruik van een loopje uit Bizet’s Carmen. Maar de tracks die mij het meest bekoren zijn ‘foreign visitors arrive’ en ‘harry in winter’. Met name deze eerste track is geweldig, daarin is de genialiteit van Patrick Doyle te horen, door de verassende meer optimistische wending in de muziek lopen de rillingen over de rug. Een dergelijke wending is tevens aan het einde van de vierde track te horen.
Ondanks de hoge kwaliteit van het werk van Patrick Doyle vind ik de muziek persoonlijk te donker en heeft het een te hoog thriller karakter, waardoor minder lekker om los te beluisteren.
De regisseur Mike Newell is er in geslaagd om het veelomvattende vierde boek van Harry Potter in minder dan drie uur te proppen, wat wel heeft gezorgd voor enorm snelle wendingen, gebeurtenissen, personages en jaargetijden volgen elkaar in noodtempo op. Dit heeft zijn weerslag op de muziek van Patrick Doyle, hoewel deze consistent blijft in klank (thrillerachtig karakter die ons leidt naar het plot van de film) en enkele thema’s lichtjes terug blijven komen (bv de Hedwig sequence en de minder opvallende Potter sequence) is de rode draad ver te zoeken. Het helpt dan als je de film hebt gezien, dan kan je de muziek plaatsen.
De soundtrack opent sterk met ‘the story continues’, waarin het thema van Hedwig is verweven. Naast de vele actie en thriller tracks die met tijden erg indrukwekkend zijn (‘the quiditch world cup’, ‘the dark mark’, ‘golden egg’, enz.), zijn er de zwingende waltzes en de heerlijke meer berustende tracks. Voor Harry Potter heeft Patrick Doyle twee waltzes geschreven die erg entertaining zijn, de ‘potter waltz’ doet echter wel denken aan zijn nog betere waltz voor A Little Princess. De ‘hogwarts’ march’ gespeeld door een hoempapa band vind ik persoonlijk erg leuk. De track ‘underwater secrets’ krijgt een ondeugende tint door het gebruik van een loopje uit Bizet’s Carmen. Maar de tracks die mij het meest bekoren zijn ‘foreign visitors arrive’ en ‘harry in winter’. Met name deze eerste track is geweldig, daarin is de genialiteit van Patrick Doyle te horen, door de verassende meer optimistische wending in de muziek lopen de rillingen over de rug. Een dergelijke wending is tevens aan het einde van de vierde track te horen.
Ondanks de hoge kwaliteit van het werk van Patrick Doyle vind ik de muziek persoonlijk te donker en heeft het een te hoog thriller karakter, waardoor minder lekker om los te beluisteren.
De enige met wie ik het nog een beetje eens was, is Rob van den Berg. De makers van Harry Potter and the Goblet of Fire hadden John Williams nooit, nooit mogen laten gaan. Het is eeuwige zonde! Maar blijkbaar vond regisseur Mike Newell dat niet.
De soundtrack begint met "The Story Continues" en ik moet toegeven dat die toch wel een beetje de duistere sfeer van de film laat horen, en "Hegwig's Theme" van Williams is erdoor heen verwerkt. En "Foreign Wizards Arrive" is ook nog wel te doen, maar de tracks die daar op volgen....
Enkele daarna "Golden Egg" is wel lekker bombastisch en "Hogwarts' March" is wel amusant in elkaar gezet.
Maar, zoals ik al zei, de rest.... Die slaan als een tang op een varken, zoals Herman Finkers ooit zo mooi zei. Patrick Doyle kan zich beter bezig houden met wat serieuzere films, want met Harry Potter en wat actievolle composities weet hij zich geen raad, vind ik.
De walsen gaan ook nog wel, maar dat is geloof ik het enige wat Doyle goed kan, ik bedoel, John Williams had steeds weer een paar dezelfde thema's waar hij op terug kon vallen of ze gewoon in de score vewerken, en Doyle heeft dit totaal niet.
Als het waar is wat Jed Barbier zegt, en John Williams terug komt om voor Harry Potter and the Order of the Phoenix te componeren, dan zal ik blij zijn. Aangezien Williams met The Chamber of Secrets een prachige cue had: Fawkes the Phoenix. Ik hoop dat hij dat thema weer beetje kan laten terug komen en de rommel die Doyle heeft aangericht weer een beetje kan herstellen.
Conclusie: Patrick Doyle's score voor Harry Potter and the Goblet of Fire ligt mij niet zo en ik kan niet wachten tot John Williams retourneerd met The Order of the Phoenix!
Lennart de Wilde
De soundtrack begint met "The Story Continues" en ik moet toegeven dat die toch wel een beetje de duistere sfeer van de film laat horen, en "Hegwig's Theme" van Williams is erdoor heen verwerkt. En "Foreign Wizards Arrive" is ook nog wel te doen, maar de tracks die daar op volgen....
Enkele daarna "Golden Egg" is wel lekker bombastisch en "Hogwarts' March" is wel amusant in elkaar gezet.
Maar, zoals ik al zei, de rest.... Die slaan als een tang op een varken, zoals Herman Finkers ooit zo mooi zei. Patrick Doyle kan zich beter bezig houden met wat serieuzere films, want met Harry Potter en wat actievolle composities weet hij zich geen raad, vind ik.
De walsen gaan ook nog wel, maar dat is geloof ik het enige wat Doyle goed kan, ik bedoel, John Williams had steeds weer een paar dezelfde thema's waar hij op terug kon vallen of ze gewoon in de score vewerken, en Doyle heeft dit totaal niet.
Als het waar is wat Jed Barbier zegt, en John Williams terug komt om voor Harry Potter and the Order of the Phoenix te componeren, dan zal ik blij zijn. Aangezien Williams met The Chamber of Secrets een prachige cue had: Fawkes the Phoenix. Ik hoop dat hij dat thema weer beetje kan laten terug komen en de rommel die Doyle heeft aangericht weer een beetje kan herstellen.
Conclusie: Patrick Doyle's score voor Harry Potter and the Goblet of Fire ligt mij niet zo en ik kan niet wachten tot John Williams retourneerd met The Order of the Phoenix!
Lennart de Wilde
De vierde film over de tovenaarsleerling bracht samen met een nieuwe regisseur een nieuwe componist mee. Voor mij de volslagen onbekende Doyle.
De film is net iets minder duister dan zijn voorganger, maar wel boeiender en (iets)gewelddadiger. Dat wordt heerlijk weerspiegeld in de muziek.
Het begint al dreigend in de proloog, the story continues. Hedwig's thema hoor je op het moment de titel op het beeld verschijnt: perfecte interactie dus en eigenlijk een kippenvelmomentje. Frank Dies volgt aansluitend op track 1 en dat hoor je ook. De toon ligt echt in het verlengde stuk en blijft dreigend klinken. Op het moment de Vloek Des Doods wordt uitgesproken, klinkt een heftig moment.
Maar het is niet alleen dreigende en thrillerachtige muziek die de klok slaat. Nee, Romantiek komt ook aan bod.
Harry Potter's Love is een zeer mooi thema, speciaal ontwikkeld voor Cho en Harry. Hier vind ik het spijtig dat Hooper hier niet op heeft voortgebordureert. Waar in HP 5 romantiek veel belangrijker is dan hier, heeft HP4 een veel mooier en uitgewerkter thema. Jammer, maar het is nu eenmaal zo.
Knap van Doyle is dat hij gewone muziek (niet dreigend of duister) kan laten overvloeien in duistere muziek (of in elk geval er zo'n klank aan laten geven.) Of andersom, kijk maar naar The Goblet Of Fire. schitterend hoe hij het daar doet. Hij begint iets of wat duister, gaat over naar een vrolijkere sfeer en eindigt terug duister.
Mijn Besluit:
Een zeer sterke score, sterker dan HP 5 qua thematiek en dreigendheid.
Doyle heeft geen magische score gecomponeerd, verre van, maar wel veel romantischer en duisterder dan de vorige.
een verdiende negen...
De film is net iets minder duister dan zijn voorganger, maar wel boeiender en (iets)gewelddadiger. Dat wordt heerlijk weerspiegeld in de muziek.
Het begint al dreigend in de proloog, the story continues. Hedwig's thema hoor je op het moment de titel op het beeld verschijnt: perfecte interactie dus en eigenlijk een kippenvelmomentje. Frank Dies volgt aansluitend op track 1 en dat hoor je ook. De toon ligt echt in het verlengde stuk en blijft dreigend klinken. Op het moment de Vloek Des Doods wordt uitgesproken, klinkt een heftig moment.
Maar het is niet alleen dreigende en thrillerachtige muziek die de klok slaat. Nee, Romantiek komt ook aan bod.
Harry Potter's Love is een zeer mooi thema, speciaal ontwikkeld voor Cho en Harry. Hier vind ik het spijtig dat Hooper hier niet op heeft voortgebordureert. Waar in HP 5 romantiek veel belangrijker is dan hier, heeft HP4 een veel mooier en uitgewerkter thema. Jammer, maar het is nu eenmaal zo.
Knap van Doyle is dat hij gewone muziek (niet dreigend of duister) kan laten overvloeien in duistere muziek (of in elk geval er zo'n klank aan laten geven.) Of andersom, kijk maar naar The Goblet Of Fire. schitterend hoe hij het daar doet. Hij begint iets of wat duister, gaat over naar een vrolijkere sfeer en eindigt terug duister.
Mijn Besluit:
Een zeer sterke score, sterker dan HP 5 qua thematiek en dreigendheid.
Doyle heeft geen magische score gecomponeerd, verre van, maar wel veel romantischer en duisterder dan de vorige.
een verdiende negen...
Inmiddels is de DVD Harry Potter and the Goblet Of Fire anderhalve week in Nederland te verkrijgen en kunnen we eindelijk goed de soundtrack beoordelen MET beeld.
Op dit deel van Harry Potter heeft iedere fan zitten wachten, de eerste confrontatie met Voldemort. Naast de beste cast ooit (we noemen Ralph Fiennes, Gary Oldman en Brendan Gleeson) en de overweldigende special effects, zijn Harry, Ron en Hermelien volwassen geworden. Dan de soundtrack, dit maal niet gecomponeerd door John Williams maar door Patrick Doyle, bekend van o.a. het mooie Hamlet.
Het eerste nummer 'The Story Continues' ramt het duivelse karakter van Voldermort er gelijk in. Ook horen we het thema van John Williams's Harry Potter terug (dat zal overigens nog 3 keer gebeuren in de film!).
Er moet inderdaad gezegd worden dat het eerste nummer al minder sprookjesachtig klinkt dan de composities van Williams, desalniettemin past de muziek precies bij het beeld.
De underscore die we voorgeschoteld krijgen bij het verschijnen van Lord Voldemort (Ralph Fiennes speelt de sterren van de hemel) is daarentegen prachtig. Veel koper...en violen die dreigen te ontploffen ?!?!?
Klein hoogtepuntjes zijn 'Potter Waltz' en 'Death of Cedric', allebei prachtig vormgegeven.
Kortom, we moeten toegeven dat het een verkeerde beslissing was om Williams te dumpen, maar zeker geen slecht idee Doyle in te schakelen. Deze soundtrack is zo klaar als een klontje en verder niet super spannend. Zeker wel de moeite om te beluisteren, maar of het je 25 eurootjes waard is...ik zet in op downloaden!
Op dit deel van Harry Potter heeft iedere fan zitten wachten, de eerste confrontatie met Voldemort. Naast de beste cast ooit (we noemen Ralph Fiennes, Gary Oldman en Brendan Gleeson) en de overweldigende special effects, zijn Harry, Ron en Hermelien volwassen geworden. Dan de soundtrack, dit maal niet gecomponeerd door John Williams maar door Patrick Doyle, bekend van o.a. het mooie Hamlet.
Het eerste nummer 'The Story Continues' ramt het duivelse karakter van Voldermort er gelijk in. Ook horen we het thema van John Williams's Harry Potter terug (dat zal overigens nog 3 keer gebeuren in de film!).
Er moet inderdaad gezegd worden dat het eerste nummer al minder sprookjesachtig klinkt dan de composities van Williams, desalniettemin past de muziek precies bij het beeld.
De underscore die we voorgeschoteld krijgen bij het verschijnen van Lord Voldemort (Ralph Fiennes speelt de sterren van de hemel) is daarentegen prachtig. Veel koper...en violen die dreigen te ontploffen ?!?!?
Klein hoogtepuntjes zijn 'Potter Waltz' en 'Death of Cedric', allebei prachtig vormgegeven.
Kortom, we moeten toegeven dat het een verkeerde beslissing was om Williams te dumpen, maar zeker geen slecht idee Doyle in te schakelen. Deze soundtrack is zo klaar als een klontje en verder niet super spannend. Zeker wel de moeite om te beluisteren, maar of het je 25 eurootjes waard is...ik zet in op downloaden!
Niets zeggende, melodie-arme, makkelijke duur georkestreerde inpsiratieloze muziek. Een grote fout van Warner om niet meer moeite te doem om Williams zijn werk af te laten maken. De muziek heeft alle voorgaande films een bepalende factor gespeeld. Die valt nu weg. Jammer want de film is werkelijk top! Veel van de thema's hebben een te hoog citaat karakter (veel cliche momenten) Weinig ontwikkeling in de muziek. Veel van het zelfde. Lange noten, tremolo's, percussie opbouw.(quiditch), Matrix elementen (begin tune). Jammer, want naar mijn mening ondersteund dit niet het verhaal, de film, de sfeer en de intensties van JK Rowling.
De walsjes zijn goedkoop en karakterloos. NIet te vergelijken met de wals zoals in HP Prisonor of Azkaban.
Ik mis het hoofd-thema instrument (celesta).
UIteraard wil Patrick Doyle zich profileren en lijkt het me haast onmoglijk om tegen de Williams fabriek te moeten schrijven, maar zet je niet zo te kijk......
De walsjes zijn goedkoop en karakterloos. NIet te vergelijken met de wals zoals in HP Prisonor of Azkaban.
Ik mis het hoofd-thema instrument (celesta).
UIteraard wil Patrick Doyle zich profileren en lijkt het me haast onmoglijk om tegen de Williams fabriek te moeten schrijven, maar zet je niet zo te kijk......
Ik schrijf deze recensie zonder naar de cd te luisteren. Dit is mijn tweede recenie. Zie ook bij Pirates of the Carribean 2. Ik ben twaalf jaar. Ik vind deze score een beetje more of the same. Altijd lange noten, dezelfde melodie. De donkere sfeer is wel goed gelukt, maar en beetje teveel. The Story Continues is een gelukte variatie op Hedwig's Theme, de waltzen zijn ook goed gelukt, de 'lichtere' melodieën zijn mooi (Quiditch Worldcup, Rita Skeeter, Harry in winter, Howart's March, Death of Cedric, Another year ends, Hogwart's hymn). De rest is zo donker, hetzelfde. En de drie laatste liedjes zijn ook overbodig. Als ik Underwater Secrets zeg, kun je dat melodietje dat dan na neurieën? Het enige wat Patrick Doyle echt heel goed kan is gevoelens nabootsen met muziek. Eerlijk gezegd vind ik John Williams gepaster voor Harry Potter. Dit was Alan VR nieman Soulman.
Patrick Doyle heeft zijn best gedaan. Hij heeft echter wel veel negatieve kritieken gekregen omdat hij John Williams verving maar de grootste oorzaak daarvan is waarschijnlijk dat de fans de muziek van Williams gewend waren, en dan komt er plots een componist met een totaal andere stijl. De muziek is zeer passend in de film, alleen vind ik het spijtig dat Doyle geen basis heeft gebruikt, zoals Williams wel altijd gebruikt heeft (Hedwig's Theme).
P.S.: Het staat vast, Nicholas Hooper gaat de soundtrack voor de vijfde film componeren, dit is ook bevestigd door Warner Bros. Hooper componeerde voornamelijk televisiewerk en hij heeft verschillende (waaronder een 'BAFTA') awards gewonnen. Spijtig dat ze Williams of Doyle niet opnieuw hebben gevraagd maar we zullen moeten afwachten hoe Hooper het gaat doen.
P.S.: Het staat vast, Nicholas Hooper gaat de soundtrack voor de vijfde film componeren, dit is ook bevestigd door Warner Bros. Hooper componeerde voornamelijk televisiewerk en hij heeft verschillende (waaronder een 'BAFTA') awards gewonnen. Spijtig dat ze Williams of Doyle niet opnieuw hebben gevraagd maar we zullen moeten afwachten hoe Hooper het gaat doen.
Deze soundtrack is werkelijk magisch !
Erg melodieuze muziek, en dat de hele cd lang !
Enkel minpuntje vind ik de laatste drie tracks, naar mijn mening passen die hier niet voor 100%. Ondanks dat vind ik dit een cd'tje om even helemaal bij weg te dromen.
Ik geef hem een 9 !
Erg melodieuze muziek, en dat de hele cd lang !
Enkel minpuntje vind ik de laatste drie tracks, naar mijn mening passen die hier niet voor 100%. Ondanks dat vind ik dit een cd'tje om even helemaal bij weg te dromen.
Ik geef hem een 9 !
John Williams was pesoonlijk een grote componist die niet te vervangen is. Het enige goede stuk was "The Story Continues". Ik vond dat Patrick Doyle zich aan Williams z'n Thema's moest houden dus hoop ik dat ze hem in de toekomst zullen gebruiken.
World Soundtrack Awards: Best Original Song Written for a Film: "Magic Works" (Genomineerd)
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:
Harry Potter and the Goblet of Fire (Trailer)
Trailer:
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Harry Potter and the Goblet of Fire (2005), Patrick Doyle (Track 3. The Quidditch World Cup) (Film)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004), John Williams (Track 6. Buckbeat's Flight) (Film)
Slay The Dragon, Brand X Music (Trailer)
Harry Potter and the Goblet of Fire (Trailer)
Trailer:
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Harry Potter and the Goblet of Fire (2005), Patrick Doyle (Track 3. The Quidditch World Cup) (Film)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004), John Williams (Track 6. Buckbeat's Flight) (Film)
Slay The Dragon, Brand X Music (Trailer)
