Frankenstein
Mary Sheley's Frankenstein

De film is gebaseerd op het beroemde boek Frankenstein van Mary Shelly, dat al in 1818 werd gepubliceerd en verschillende malen is verfilmd, met daarnaast tientallen afgeleide films gerelateerd aan het monster of Frankenstein zelf. In 1994 zat Kenneth Branagh op de regisseursstoel en speelde zelf ook een van de hoofdrollen. Hij bleef heel dicht bij het verhaal van het boek.
Victor Frankenstein is een begaafde student die na de dood van z'n moeder zweert om een manier te vinden om de dood te verslaan en op de universiteit gaat hij aan de slag, maar wordt gewaarschuwd door een van de professoren dat hij gevaarlijk bezig is. Toch zet hij door en stelt uit allerlei lichaamsdelen die hij opduikelt een lichaam samen. Als hij probeert om dat lichaam tot leven te wekken, lukt dat ook nog, maar de schrik slaat Viktor om het hart als hij ziet wat het geworden is. Dan ontsnapt het monster, met alle gevolgen vandien...

Met een film van Kenneth Branagh is de score vrijwel zeker van de hand van Patrick Doyle. Dus ook in dit geval. Sterker nog, Doyle speelde in de film nog een klein rolletje mee als dirigent van het Ballroom orkestje. (Net zoals Howard Shore dat later zou doen in Peter Jackson's King Kong. Spijtig voor Shore was toen wel dat zijn score werd afgewezen en naar James Newton Howard ging, maar hij wel die dirigent bleef...)
Een jaar eerder had Doyle al de score gecomponeerd voor de horrorfilm Needful Things, waarin hij een deel van de score een behoorlijke gothic klank meegaf, met volle orkestraties en grootse koorklanken. Alleen melodieus bleef die score toch wat onder de maat, hoewel voor een horrorfilm dit toch wel erg toegankelijke muziek was.

Ook voor Frankenstein heeft Doyle weer een score gecomponeerd met een stevige gothic kleuring. Ook nu weer veel grootschalige orkestraties. Maar deze keer pakt het beter uit dan bij Needful Things. Eerder had Doyle ook al de score voor Dead Again geschreven en deze drie scores zijn in feite de meest donker gekleurde uit Doyle's cariere, alle drie uit het begin van de negentiger jaren van de vorige eeuw. En het moet gezegd: Frankenstein is van die drie zeker de beste en fraaiste score.

Met grootschalige orkestraties en heftige percussie, samen met voor een horrorfilm vaak prachtige melodieen heeft Doyle er een goed beluisterbare score van gemaakt. De meer romantische klanken waarvan Doyle bekend is, heeft hij voor deze film opgepompt tot vaak ware bombastische muziek die soms gewoon uit de luidsprekers knalt en tegelijk heerlijk blijft klinken. Toch blijft het een horrorthriller en geeft Doyle de muziek de nodige donkerheid mee en zijn dan ook zeker niet alle tracks even toegankelijk. Toch weet Doyle er in die donkerheid van klankkleur vaak weer een draai aan te geven die de muziek gewoonweg prettig in het gehoor laat liggen, met als een van de bombastische hoogtepunten de track 'The Creation'.
Zeker niet alle tracks zijn even fraai. Er zitten een redelijk aantal tracks tussen die net even te onheilspellend klinken of te chaotisch zijn om aangenaam te blijven. Toch worden die meestal weer afgewisseld met prettiger klinkende tracks, die dat weer goedmaken.

Tussen alle massieve klanken weet Doyle ook steeds weer rustpunten toe te voegen. Rustpunten die zijn gelardeerd met kalme en aangename klanken, soms met het fraaie liefdesthema van de film. Dat prachtige thema hoor je in volle glorie in 'The Wedding Night', maar komt ook in een aantal andere tracks terug, soms als rustig intermezzo, soms als melodielijn met zware orkestrale heftigheid. Vooral tracks die op dit mooie thema zijn gebaseerd klinken erg aangenaam en tillen de hele score daarmee naar een hoger niveau.
Naast dit mooie thema is er nog een ander thema dat ook regelmatig terugkeert, maar dit thema voor het monster is veel tragischer getoonset en komt vaker terug via koperblazers.
Wanneer Doyle muziek tracks componeert waarin de beklemming of de obsessie in de film verklankt moet worden doet hij dat door de muziek een hoog tempo te geven, met veel percussie en pulserende strijkers. Daardoor krijgen die tracks een vaart en stuwen ze de score en daarmee de film naar een gevoel van hoge urgentie en spanning. En dat voel je ook als je de score beluistert, want veel tracks hebben dat hoge tempo. Zelfs wanneer een track rustig en relatief ontspannen begint, weet Doyle de spanning toch weer op te voeren en de muziek verklankt dan ook heel goed het verhaal van de film. Vooral als naar het einde van zo'n track dan ook nog de muzikale impact wordt opgevoerd en soms ook het tempo, dan wordt je als luisteraar meegezogen met de muziek tot aan de climax van zo'n track toe.

Patrick Doyle heeft voor nota bene een horrorfilm een grootse score gecomponeerd. En het was helemaal 'af' geweest als de volle klank van de muziek nog voller had geklonken met een groot koor. Misschien helaas heeft Doyle daar niet voor gekozen. In ieder geval is de muziek ruimschoots bombastisch, en heeft Doyle een fraaie gothic score gecomponeerd. Want deze bombastische stijl van componeren, samen met de romantisch getinte melodieen waarin Doyle een grootmeester is, maken de score tot een voor een horrorscore bijzonder aangename, donker gekleurde bombastische score. En dat meer dan een uur lang.
De waardering is dan ook hoog, 84 uit 100 punten.