The Discovery of Heaven

De Nederlandse cinema heeft altijd op een hoger niveau van productie van films gestaan dan haar Belgische collega's. Waar Belgische cineasten vroeger erg weinig budget noch overheidssteun kregen, konden de Nederlandse regisseurs zich iets meer vrijheid permiteren. Gelukkig veranderen tijden en heeft de Belgische overheid ingezien dat er wel degelijk een toekomst ligt in de filmindustrie van de Lage Landen. Maar lang voordat deze beslissing werd genomen was Nederland het mekka van de film van het Nederlandstalige grondgebied. In deze periode poogde acteur/regisseur Jeroen Krabbé een filmadaptie te maken van de literaire turf 'De Ontdekking van de Hemel' van auteur Harry Mulisch. Het boek op zich, Mulish' magnus opum is een kanjer van 900 en wat bladzijden die menig student literatuurgeschiedenis te verwerken kreeg. Krabbé probeert het ingewikkelde verhaal in 2 uur en een half er door te jassen. Met wisselend succes trouwens, al betwisten vele critici de waarde van de film. Met een internationale cast met onder andere Stephen Fry koos Crabbé toch voor de Nederlandse filmmuziekveteraan Henny Vrienten om de muziek te verzorgen.

Vrienten maakt van deze soundtrack een erg moeilijk beluisterbare en met synthesizers gedomineerde score. Toch mocht hij werken met een bescheiden aantal muzikanten die de nummers heel wat meer diepgang geven. Vrienten schrijft alsof hij voor een thriller zou doen, met een kakafonie van klanken ondersteunt door vreemde ritmes. 'The Beginning of the Beginning' klinkt erg mysterieus en breekt nooit echt open. De muziek blijft redelijk onharmonieus maar resulteert uiteindelijk in het thema van 'The Discovery of Heaven' in de track 'The Conception', wiens kracht niet echt ligt in de trage progressie van de muziek maar in de herkenbaarheid en de langzame opbouw die erg doet denken aan de muziek voor 'Hannibal' gecomponeerd door Zimmer. De gelijkenis gaat trouwens op voor de hele cd. Er zijn vaak dejà-vue momenten en hoewel het thema erg mooi is met een harp die uiteindelijk uitmondt in een combinatie van synthesizers, hobo en orkest. 'Cosmic Twins' is echt bizar. Het nummer begint met een vreemd synthesizersgeluid dat sterk doet denken aan de arrangementen van Ruychi Sakamoto om uiteindelijk tot uitbarsting te komen in een geslaagde combinatie met orkest en paukenslagen om uit te faden met de echo van een elektrische gitaar.

'Go and Find Him' is een vreselijke synths track, skippen maar; zo ik zo zeggen, ten zij je graag vreemdsoortige progressies hoort die accumuleren tot weinig vernieuwend materiaal, opgesmukt met wat strijkers en toch de essentie van de scene niet echt opvatten. De piano doet zijn intrede in 'Max en Onno', gevoedt door violen wat een mooie en rustige track met minimalistische melodieën tovert. 'The Discovery of Heaven' geeft het thema nogmaals weer met iets meer pathos; een gevoel van duisternis en onrust teistert je cd-speler maar het kan niet echt boeien want Vrienten werkt heel vaak met lussen zodat je vaak twee maal of drie maal hetzelfde materiaal te horen krijgt zodat de verrassing er vaak af is. Het nummer eindigt wel in alle schoonheid met een lichte echo van een koorjongetje(?) of sopraan. 'Deep Thought Sunstar' is een weinig inspirende track gedragen door synths, die het erg lounge-achtig maken met een erg rustgevende hobosolo. 'Quinten Quist' vormt dan weer een reprise van het thema van de film en linkt hiermee de jonge protagonist met de ontdekking van de hemel. 'Ada' is de meest orkestgedomineerde track van het album, helaas erg kort maar wel heel mysterieus. Jammer dat Vrienten de concerten van Adda en haar schitterende cellosolo's niet heeft toegevoegd op het album. De harp die veelvuldig wordt aangewend komt ook terug in 'Lapis Lazulu' waar ze wordt bijgestaan door strijkers die wat doen denken aan een combinatie van de Japanse scores van Joe Hishaishi en de stijl van Alberto Iglesias' 'La Mala Educacion'. 'Sancta Sanctorum' is dan weer een vreselijk nummer die 10 minuten van de cd in beslag neemt: echt waardeloos. De trend wordt jammerlijk voortgezet in de eerste minuten van 'Pantheon', een weinig interessant nummer die naar het einde toe wel een aantal keer mooi uit de hoek komt qua arrangement.

'Our Lives in the Claws of God' is het hoogtepunt van de cd. De strijkers hebben een pertinente rol meegekregen en de dromerige melodie vormt het enige echte thema naast dat van 'The Discovery' die in de volgende track opnieuw wordt opgedist om de deus ex machina in deze film te begeleiden; het thema klinkt imposant en de inmenging van een operasopraan (helaas erg minimaal) is een heel mooie toets en haar repetitief karakter dat wordt bijgestaan door een iets fletser gemixd koor is echt mooi, ook al betwijfel ik de echtheid van het koor; het klinkt nogal hol. De cd loopt ten einde met het thema dat wordt herhaald door strijkers en opnieuw een minieme bijdrage van sopraan Daniella Bernoulli. Het is jammer dat we haar stem niet wat meer horen doorheen deze cd.

Uiteindelijk is deze soundtrack een moeilijke, traag op gang komende belevenis die enige moeite vraagt om te beluisteren en te genieten. Een soundtrack voor de moedigen onder ons! (of de liefhebbers van syntheziser effecten.)