The Legend of 1900

De film wordt verteld als een flashback, wanneer de bezoeker van een winkel een muziekje herkent van een oude muziekplaat die de winkelier eerder eens in een oude piano heeft gevonden. Dan vertelt de bezoeker van de winkelier z'n verhaal over de muzikant op het oude cruiseschip, over een jongetje die door z'n emigrerende ouders is achtergelaten op het schip en wordt opgevoed door de stoker, die hem de naam gaf van z'n geboortejaar 1900. Pianospelen leert hij aan boord in de zaal van de eerste klasse. En de muziek die hij leerde te componeren was prachtig, maar de man is nooit van boord gegaan, zegt men...

De prachtige gedragen muziek is van de hand van grootmeester Ennio Morricone. Hij gaf een rustige sfeer mee aan de score, waar een lichte jazzy kleur overheen hangt, naast een aantal typische ragtime tracks, een jazzy kleur die je slechts bij een aantal tracks duidelijk merkt. De muziek wordt vooral gespeeld door een orkest. Maar de score kent ook een aantal (hoe kan het anders) piano tracks, waarin dit instrument solo speelt. Het zijn vooral die stukken die de score een vleugje jazz-sfeer meegeven. De vaak vlotte pianotracks kennen overigens meer die ragtime-stijl.
Als begeleiding bij het verhaal is die jazzy sfeer wat meer afwezig in de meeste tracks, maar o.a. ook A Goodbye to Friends heeft een nogal jazzy kleuring. Maar dat zijn uitzonderingen.
De meeste score tracks neigen nogal naar klassieke muziek, vooral wanneer ze door symfonische vioolpartijen gespeeld worden. En er komt ook originele klassieke muziek in deze score voor, zoals in A Mozart Reincarnated.
Morricone heeft de score een fraai thema meegegeven, dat in een aantal tracks terugkomt en zo de rode draad vormt in de muziek, zowel in de symfonische als in de wat meer jazzy tracks. Ook de melodie van de song op het eind wordt gevormd door het thema. Deze song sluit de score fraai af, al is de begeleiding bij de song wat te modern voor de sfeer van de score. De zang door Roger Waters van de bekende band Pink Floyd, is goed en de kleur van z'n stem past er mooi bij.

Kortom, Ennio Morricone heeft met The Legend of 1900 een fraaie symfonische score neergezet, met een vleugje jazz. Die jazztrack spreken mij niet zo aan, maar verreweg de meeste tracks zijn bijzonder fraai, vooral wanneer het orkest volop meespeelt met grote vioolpartijen.