Primal Fear

De thriller Primal Fear, van regisseur George Hoblit, was een groot succes, en terecht.
De film draait om de moord op een aartsbisschop door een van zijn misdienaren, de stotterende Aaron Stampler (Edward Norton). Hij is gevlucht van de moordplek en zit onder het bloed, maar wordt uiteindelijk gevonden en claimt onschuldig te zijn. Advocaat Martin Vail (Richard Gere) neemt de verdediging op zich. Dan (b)lijkt de bedeesde Aaron een dubbele persoonlijkheid te bezitten, waarbij z'n alter-ego de dader van de moord blijkt. In de rechtbank komt die Roy ook af en toe naar boven in Aaron en verandert hij van een zachtaardige in een boosaardige jongeman. Ondertussen blijkt uit onderzoek dat de aartsbisschop niet alleen Aaron, maar ook andere jongeren misbruikte. Dat gegeven plus de dubbele persoonlijkheidsstoornis lijken een eitje voor de gehaaide advocaat Vail. Maar de waarheid zet z'n wereld op de kop...

Primal Fear is een ijzersterke thriller, die een pakkend verhaal vertelt. Pas aan het einde van de film merk je dat je steeds met de redeneringen van Vail bent meegegaan en komt ook voor de kijker de waarheid hard aan... Een aanrader!

De score voor deze film is van de hand van James Newton Howard. Voor een thriller maakte hij er slechts matig beluisterbare score van, waarvoor hij desondanks de ASCAP Film and Television Music Award voor beste filmmuziek won.

De eerste track en de laatste track van de score zijn gevuld met gezang van een jongenskoor, dat zo uit de hoogmis kan komen. Het zijn mooie melodieën en er wordt gezongen op een prachtig orkestarrangement. De score opent daarmee op een verheven manier en sluit er ook zo mee af. Deze muziek is echter niet van Newton Howard, maar van Byrd en van Mozart.
In de tracks tussen deze beide in komen nog twee songs voor, die gemakkelijk in het gehoor liggen. Ook deze songs zijn niet van Newton-Howard. Vooral de song Canção do Mar is bijzonder fraai en zangeres Dulce Pontes zingt op een bijzondere en aanstekelijke manier een soort hippe fado-muziek. Dit is zonder meer een van de mooiste tracks van het album.
De instrumentale tracks die de film begeleiden variëren flink in instrumentatie en klankkleur. De meeste muziek heeft een behoorlijke lading, door Newton Howard verklankt in muziek met plotselinge geluiden of met pianospel. Ook weet Newton Howard die lading aan de muziek te geven door juist klank weg te laten. Veel tracks bestaan uit elektronische underscore, die een beetje voortsleept en wat saai is om te beluisteren. Toch weet de componist de spanning ook op te bouwen door een snelle percussie hieraan toe te voegen in verschillende tracks. De geladen tegenhanger daarvan is de soundscapemuziek van ijle geluiden die ver weg klinken, waaraan Newton Howard dan regelmatig kleine effectjes toevoegt, die de muziek een soort spanningstwist geven. Die nogal minimalistische underscoremuziek komt in vrij veel tracks terug en is nogal saai, ondanks de geladenheid die erin doorklinkt.

Kortom, de score van James Newton Howard voor Primal Fear bestaat vooral uit underscore, met slechts weinig tracks die daar bovenuit springen. De muziek is zeker wel spannend, maar het is teveel eentonigheid. Toch zitten er een paar tracks tussen die dit ondervangen en er zitten in een aantal tracks stukjes muziek die die saaiheid doorbreken. De vier zangtracks redden echter het album, maar niet de scoremuziek van Newton Howard. Meestal is de scoremuziek verreweg het meest aantrekkelijk, maar hier is het omgekeerd. Vooral de Portugese Fado song die door Dulce Pontes wordt gezongen is geweldig. Ook de openings- en afsluitende track zijn erg fraai.
De muziek van Newton Howard is echter vooral ijle elektronische underscore die helaas maar weinig aanspreekt. De algehele waardering voor de beluisterbaarheid komt niet verder dan een matige 54 uit 100.