Iris

De film Iris, van regisseur Richard Eyre, vertelt het levensverhaal van de schrijfster Iris Murdoch. Hoe ze als jonge vrouw stevig in haar schoenen staat, over de liefde in haar leven en over hoe ze als oudere vrouw omgaat met de ziekte Alzheimer en uiteindelijk door haar man geleid moet worden. Terwijl ze als jonge vrouw zelf de leiding had in haar leven en over haar man, die haar adoreerde.
De jonge Iris wordt gespeeld door Kate Winslet, de oude door Judi Dench en de indrukwekkende film laat zien hoe Alzheimer mooie levens kan verwoesten. De film is gebaseerd op de biografie die Iris Murdoch's echtgenoot over hun relatie heeft geschreven.

James Horner is gevraagd om de muzikale score bij deze film te maken. Hij heeft voor Iris een rustige score gecomponeerd, die aan de minimalistische kant is, maar toch wel goed klinkt en mooie instrumentaties laat horen. Waar A Beautiful Mind, uit datzelfde jaar, een veel imposantere score was, met veel grootsere orkestraties, kent Iris wel een beetje dezelfde sfeer, maar dan in een veel meer gedimde uitvoering. Het geheel werkt meer als underscore bij het verhaal van de film, wellicht om de karakters in de film duidelijker voor het voetlicht te brengen.
De viool in de tracks wordt bespeeld door de bekende violist Joshua Bell, die ook al speelde in scores voor Ladies in Lavender en The Red Violin. Bij die films sprong de solo vioolmuziek van Bell er echt uit, maar in Iris gebeurt dat nauwelijks. Er zijn wel een paar tracks waarin de viool een duidelijke hoofdrol heeft, maar dan nog springt deze er niet echt bovenuit.
Omdat de melodieën van de score een wat bezadigde melancholieke sfeer hebben, kent de score geen tracks die qua mooie thema's opvallen. In feite kabbelt de muziek een beetje voort. Het klinkt allemaal heel degelijk en de composities zitten goed in elkaar en het is ook heel herkenbaar dat Horner de componist is. Maar er zitten eigenlijk geen tracks tussen die heel erg aanspreken.
Wat de score heel goed doet is een sfeer neerzetten van melancholie en dramatiek, die prima past bij de innerlijke strijd van de personages in de film. Bij vlagen is de muziek best emotioneel geladen, maar de melodieën houden dat bezadigde sfeertje een beetje vast, waardoor je geen moment kippenvel krijgt. Soms houdt de muziek zich zelfs zo in, dat het bijna verwaait, alsof het uit de verte komt of daarin verdwijnt. Zelfs als Horner de hoornblazer de melodie laat volgen, wat bijna een vast bestanddeel is van zijn scores, dan nog pakt de muziek je niet. Daarvoor spreken de melodieën net niet genoeg aan en daarvoor kabbelt de muziek net teveel voort.
De laatste track opent met de door Kate Winslet à capella heel behoorlijk gezongen traditional 'A Lark in the Clear Air', waar de track vervolgens instrumentaal mee aan de haal gaat met viool en hoorn op underscore van strijkers. In de tweede helft komt Winslet nog een keer terug en probeert Bell met z'n viool de nachtegaal na te doen, wat erg mooi klinkt, vooral op de kenmerkende grommende pianoklanken die Horner eronder zet. Daarmee is dit gelijk de meest aansprekende track geworden.

Kortom, met Iris zet James Horner niet een score neer om vaak te beluisteren. Daarvoor is de muziek simpelweg te saai. De score kent erg weinig variatie in de tracks en ook Joshua Bell kan hier geen potje breken, simpelweg omdat de melodieën niet genoeg aanspreken en er geen mooie thema's te bekennen zijn. De muziek is op zich best wel mooi, maar het is te gelijkmatig en te vlak, waardoor het een beetje als achtergrondmuziek aandoet. De laatste track 'Part 8' haalt de score nog iets op, maar de waardering komt niet verder dan een magere 68 uit 100.