Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life

Lara Croft, de digitale creatie in vlees en bloed opnieuw vertolkt door Angelina Jolie in een opnieuw erg avontuurlijk scenario. Leuke aan deze film zijn de settings in Hong Kong, Kenya, Wales, Griekenland en Afrika, variatie ten over dus! Ze gaat op zoek naar "De Wieg van het Leven", maar is niet de enige. Dit lijkt allemaal wel veel op Indiana Jones, maar in een modern jasje gestoken dan.
De muziek is van componist Alan Silvestri, die nog maar net door de producers van Pirates of the Caribbean werd opzij gezet en meteen opgevangen werd om in allerijl een nieuwe score voor Lara Croft in elkaar te boxen. In vergelijking met de eerste Lara Croft film werd er een veel ruimer budget voorzien, waarmee Alan Silvestri een volledig orkestrale score kon schrijven die hij door een 100 muzikanten en 40 koorleden liet uitvoeren. En dit verschil is dan ook meteen te horen. Lara Croft komt een stapje dichter bij Indiana Jones films, welke zowat de bekendste avontuurlijke symfonische scores hebben van John Williams. Gezien de synthesizer stijl van de eerste film, die toch ook nog wel werkte, bleven de producers overtuigd van de nood aan een zelfde elektronische ondergrond als de score van Graeme Revell. Dit is dan ook het enige stijlkenmerk wat Silvestri heeft overgenomen. Dit resulteert in een geslaagde mix van elektronische loops, een orkest, met naast strijkers extra nadruk op blazers, en het koor. Thematisch is zoals niet anders van Alan Silvestri te verwachten goed uitgebouwd, met een eenvoudig maar herkenbaar titel thema, dat in de score terugkomt bij de climax momenten in de film, steeds in volle orkestraties in combinatie met synthesizers. De pure actie scènes leunen dan weer dichter bij de pure, bijna techno, elektronische ritmes. De algemene sfeer van de score heeft een soort 'nature sound' waarbij pseudo jungle geluiden het avontuur typeert op verre exotische settings. Zoals meer met Silvestri zal de stijl van deze score in de actie sequenties doen denken aan die van Jerry Goldsmith. Een echt probleem is dat niet, want dit is weer typisch een soundtrack die erg afwisselend en toegankelijk is.