Uw nederige recensent gaat eens even valspelen. Hij gaat zijn zelfgemaakte regel overtreden. De regel is dat ik de recensie ga plaatsen die ik de week ervoor heb aangekondigd. Normaal gezien zou mijn recensie van Raiders Of The Lost Arc verschijnen, maar dat is voor volgende week. Na het recenseren van Titanic, vond ik het broodnodig om meteen ook maar mijn gedacht over Back To Titanic neer te pennen. Al gaat het over dezelfde film, en quasi dezelfde muziek. Deze cd vind ik vele malen beter zijn origineel. Back To Titanic is de cd dat is uitgebracht om de grote hiaten van de originele score weg te werken. Nearer My God To Thee was bijvoorbeeld nergens te vinden. Gelukkig hebben ze daarom deze Back To Titanic uitgebracht.
Voor de liefhebbers die mijn recensie van Titanic gelezen hebben gaan intussen wel al weten dat met gemengde gevoelens kijk naar die score. De thema’s vind ik geweldig, de uitwerking en de orkestratie walgelijk. Daarom mijn lage beoordeling. Maar wat krijgen we op deze Back To Titanic; een Titanic Suite. Niet zomaar een suite. Maar de meest geweldige suite dat ik ooit in mijn leven heb gehoord. Zo had deze score moeten zijn! Had de originele score zo geklonken als deze suite, dan was die 5 direct veranderd in een 10. Dit is orkestrale praal, majestueuze gecomponeerde en georkestreerde muziek. Al zit er het digitaal koor en de synthesizers nog altijd bij het Southampton theme. Het klinkt al veel beter, want het orkest is er eindelijk bij. Ook het love theme krijg je hier als nooit te voren te horen. Het lyrische thema wordt met het volle orkest gespeeld, en je hoort meteen hoe veel beter het klinkt. Hoe prachtig het is. Maar mijn beste liefhebbers der filmmuziek. Het beste van de suite zit hem in het staartje. Net wanneer je denkt dat het is afgelopen krijg je een enorme explosie van orkestraal geweld. Het thema dat gespeeld wordt is uiteraard het liefdesthema. Een explosie van koor en orkest om u tegen te zeggen. Iedereen weet dat filmmuziek bedoeld is om te emotioneren. Maar soms zal filmmuziek u raken tot in het diepste van uw ziel. Wanneer dat gebeurd, als muziek je hart raakt en dat laat merken door het laten vallen van één enkele traan, dan is dit prachtige en speciale muziek. Het einde van deze suite is voor deze recensent zo een voorbeeld. Zelden zo een prachtstuk gehoord. Het stuk heeft dezelfde thematische ontwikkeling als het middelste deel van de track: “Unable To Stay, Unwilling To Leave”. Voor diegene die mij niet kunnen volgen met het feit dat de origele score prachtige thema’s heeft, maar dat de uitwerking beneden alle peil is. Dan raad ik u aan om deze twee stukken te vergelijken. Je zult mij wel snappen.
Okidoki, wat hebben wij nog op deze score. We hebben nog suites op deze cd die eigenlijk de rode draad vormen. Elke suite is prachtig. Uw nederige recensent heeft altijd de neiging om te zeggen dat deze suites de originele score hadden moeten zijn. Het is namelijk zoveel mooier dan wat er eerst werd uitgebracht op cd en wat in de film wordt gebruikt.
Buiten deze suites zal ik nog een paar andere tracks bespreken die zeker de moeite waard zijn. Ten eerste “The Portrait”. Legende zeggen dat dit stuk het eerste is wat Horner voor James Cameron speelde. Het is gewoon een piano uitvoering van het liefdesthema. Maar een sterk thema heeft soms gewoon de lichtste instrumentatie nodig om te verbazen en dat doet Horner met deze track. Het is de meest eenvoudige, maar ook meest romantische versie van dit thema. Over naar Nearer My God To Thee. Volgens de legende de laatste song dat werd gespeeld. In de film wordt dit gebruikt bij de meest pakkende, emotioneelste en meest legendarische scene van de film. De mooiste versie wordt gespeeld door Il Salonisti. Luister ernaar en je gaat volledig verliefd worden op het stuk. Denk daar de beelden bij die in de film worden gebruikt, en je krijgt een ervaring als nooit tevoren. Wedden dat je met een krop in de keel zal zitten.
Een laatste wil ik bespreken over een klein gedeelte van een track genaamd A Building Panic. Waar ik de actie sfeerloos en emotieloos vond, is dat hier niet anders in deze track. MAAR er is één groot verschil. Er komt hier wel degelijk een thema terug. Jammer genoeg heeft het dezelfde handicap als de originele score. Namelijk het synthesizerkoor. Waarom kijk ik het hier door de vingers? Omdat het godverdikke wel heel goed werkt in de film. Vooral in de scene als de koepel breekt. De wreedheid van het water, de oerkrachten van de natuur worden door Horner op degelijke manier omgezet in muzieknoten. Eigenlijk is het een schande dat het niet op de originele score staat, want dit stuk is het enige wat de moeite waard is van de muziek van het zinken.
Er staan nog enkele tracks op de score die in de film worden gebruikt, maar deze zijn wel eens leuk om te beluisteren, maar vormen niet het absolute hoogtepunt van deze uitvoering.
Conclusie
Ik heb het van in het begin gezegd dat mijn mening over de muziek van Titanic verdeeld is. Deze uitvoering geef ik een mooie 8. Dit is de uitvoering die de muziek verdiende, maar jammer genoeg niet gekregen heeft op de originele release. Horner heeft een thematisch sterk werk geschreven dat hier tot volledige uiting komt!
PS: Volgende week komt dus Raiders Of The Lost Ark.