Je hebt scores die als een achtbaan op je afkomen, en je regelrecht door allerlei muzikale passages heen voeren om je vervolgens overdonderd achterlaten. Denk bijvoorbeeld aan The Lord of the Rings: Return of the King, The Prince of Persia of Willow. Allen geslaagde scores die je overdonderen met hun sterke thematiek, hun krachtige actiemuziek of gewoonweg de meeslepende emotionele stukken die ze bevatten. Na enkele verschrikkelijke scores zoals National Treasure: Book of Secrets, Snakes on a Plane en Race to Witch Mountain hoopte ik, en velen met mij, dat Trevor Rabin ook weer eens zo'n score zou schrijven. En 'out of the blue' is er daar een van de leukere scores van het jaar verschenen, geschreven voor een van de grootste cinematische decepties van het jaar.
Rabin opent met het uitermate krachtige Fantasia-thema, eveneens van Disney, en hierna weet Rabin de score ineens tot een verassend hoog niveau te brengen. Met prachtige koorpartijen, massale blaasspel en dito strijkers weet de man in het vaarwater te komen met de beste hedendaagse componisten. We horen zowel James Newton Howard als Hans Zimmer en Harry Gregson Williams de revue passeren, maar toch is het overduidelijk steeds Trevor Rabin die we horen. We horen richting het einde van de eerste track het aanstekelijke hoofdthema van de film, wederom van hoog niveau. Ook in de daarop volgende track horen we een Trevor Rabin zoals hij hoort klinken. Hij heeft veel speelruimte, en dit laat hij horen door prachtige, grootste muziek af te wisselen met intiem gitaarspel. Het hoofdthema komt regelmatig terug, de ene keer mooier dan de andere keer, maar op zijn mooist in de korte maar krachtige The Urn. Is dit de comeback van Rabin?
De man legt in de tweede helft van de score de nadruk wat meer op de emoties en doet een klein stapje terug. De actiemuziek is nog steeds goed vertegenwoordigt, maar wordt nu afgewisseld met rustige tracks die de ene keer komisch klinken, en de andere keer weer wat romantischer. Het blijft echter altijd interessant. Opvallend is dat de hoeveelheid elektronica behoorlijk toeneemt gedurende de score vordert. Jengelende gitaarsolo's scheuren door de cello's en trombones heen, en ook wordt er hier en daar een drumsolo doorheen gegooid. Het stoort echter totaal niet, omdat Rabin, in tegenstelling tot collega Tyler Bates, weet hoe je de twee moet combineren. Hierdoor lijk je te luisteren naar ACDC in Rosso. Misschien een idee tijdens de brainstormsessie als Sting klaar is.
Met The Sorcerer's Apprentice weet Rabin zichzelf weer op de kaart te zetten. Met scores als Snakes on a Plane en National Treasure: Book of Secrets was dat ook wel nodig. TSA is een onstuimige score die het vooral moet hebben van het sterke hoofdthema en de uitzonderlijke actiemuziek. Er wordt je amper een moment rust gegeven door Rabin, die kennelijk de smaak te pakken had. Een prima score.