Starship Troopers

In 1997 was Paul Verhoeven inmiddels een gerenommeerd filmregisseur. Hij kreeg een bak met geld om Starship Troopers te maken, een SF-film die zich afspeelt op verre planeten in de 23ste eeuw. De wereld is dan enorm veranderd en om de voorrechten van het 'burgerschap' te genieten, moeten mensen zich dienstbaar hebben gemaakt voor de samenleving. Een van de mogelijkheden daarvoor is militair worden. Velen grijpen dan ook die kans en hopen een held te worden...
Ook een aantal studenten die pas zijn afgestudeerd gaan naar de militaire opleiding en het verhaal van de film volgt hen in hun belevenissen van opleiding en daadwerkelijke gevechten. Ook hun verliefdheden en liefdes komen aan bod. En er vallen natuurlijk talrijke slachtoffers bij de invasies van verre planeten, waar een soort grote insecten de vijanden zijn, die met veel gespetter van vloeistoffen naar de eeuwige jachtvelden geschoten worden. Maar ook in de vriendenkring van hoofdpersonage Rico vallen doden door de insecten. Tot een van die vrienden doorheeft hoe die insecten hun commando's krijgen...
De film Starship Troopers geeft een satirische kijk op het Amerikaanse begrip van heldhaftigheid en militarisme en is zwaar over-the-top popcornvermaak, dat niet al te serieus genomen moet worden (wat velen in eerste instantie wel deden...)

Paul Verhoeven had al vaker samengewerkt met componist Basil Poledouris en ook voor Starship Troopers heeft Poledouris de muziek gecomponeerd.
De muziek die Poledouris op verzoek van Verhoeven maakte is een grote bombastische ruimtereis, die vol orkestraal is ingezet. Poledouris gaf in de Liner Notes al aan dat Verhoeven voor bijna elke scene weer een eigen thema wilde. En dat ze samen toch op een soort centraal thema uitkwamen.
Toch merk je dat de muziek niet een soort centrale thematiek heeft, hoewel de kleur van de muziek zonder meer wel zorgt voor een eenheid in de score. Ook liggen melodielijnen redelijk dicht bij elkaar, als een soort subthema's. Sommige motieven komen wel af en toe terug, wat ook meehelpt om er een geheel van te maken.

De score is vol orkestraal opgetuigd, met hier en daar wat elektronische ondersteuning. Voor sommige meer chaotische tracks heeft het orkest allicht ploegentoeslag gekregen, want het hoofdbestanddeel van de score is een massieve muziekbeleving. Gelukkig is de muziek maar in enkele tracks chaotisch en actiegericht, want de meeste bombastische muziek is toch behoorlijk harmonisch en melodieus. En daar is Poledouris een meester in: om grootse en heftige muziek toch melodieus te houden. En dan niet zomaar wat melodietjes, maar meer in de trant van de meeslepende thema's. Een van de hoogtepunten op dit Original album daarvan is 'Klendahu Drop, die ook het hoofdthema brengt in de eerste ruim anderhalve minuut. Daarna verandert de track van kleur en wijzigt Poledouris de themamelodie iets, waardoor de muziek iets meer dreiging krijgt. In die spanning spelen de violen een mooie staccato-achtige tegenmelodie, die er een bepaalde klasse aan geeft. Ook 'Brainbug' is zo'n track, die met wat meer dreiging begint, om vervolgens steeds harmonieuzer te worden.

Het is niet alleen maar bombast wat de muzikale klok slaat. De score kent voldoende rustige momenten met meer ingetogen muziek, niet alleen als losse tracks, zoals 'Dizzy's Funeral', maar ook binnen heftiger tracks. Die rustige muziek heeft meestal een mooie harmonische toonsetting, waardoor dit binnen het geheel van de score zorgt voor aangename rustpunten.

De muziek als geheel heeft een bombastisch geluid, die de heldhaftigheid van de manschappen in de film verklankt. De muziek heeft dan ook vooral een heroïsche en militaristische kleuring met veel koperblazers die boven vol orkest uitkomen en de snare drum die ruim wordt gebruikt.
Het album opent met de 'Fed Net March', een track met fraaie fanfaremuziek als ondersteuning bij een reclamefilmpje in de film om bij het leger te gaan. Vaak heeft in scores een march-track nogal een hoempa-niveau, maar dat is hier niet het geval. Poledouris heeft de muziek hier een fraaie melodie meegegeven met een aantrekkelijk arrangement.

Het album sluit af met een song van dochter Zoë Poledouris. Ze zingt twee songs voor de film, die geen van beide erg fraai zijn. Het is een beetje een soort punk-achtige gitaarrockmuziek, die met een mooi woord 'grunge' genoemd wordt. Haar song 'Into It' past dan ook voor geen meter bij de score van vader Poledouris. Varèse had beter wat meer muziek van de score op het album kunnen zetten, want met iets meer dan een half uur score-muziek komen we er maar karig vanaf. Maar dat zal wel met geld en rechten te maken hebben.

Kortom, met zijn score voor Starship Troopers heeft Basil Poledouris een van de meest bombastische scores uit z'n carriere gecomponeerd. Het Original album bevat maar een beperkt deel van die score en is eigenlijk meer een selectie van verschillende tracks in de verschillende stijlen die Poledouris voor de film heeft gecomponeerd. Daardoor is het album toch een beetje een losse verzameling tracks geworden, mede doordat het album die korte speeltijd heeft. Het gevoel overheerst dat de muziek vooral wat chaotisch is in al z'n heftigheid. En dat is toch wel jammer, want de score is zoveel groter dan alleen wat op dit album staat. De waardering voor de muziek op dit album is dan ook slechts 69 uit 100 punten, waarbij de song van Zoë het er niet beter op maakt.

Gelukkig is er ook een goed alternatief voor dit Varèse album en dat is de Complete score van Starship Troopers, die als apart muziekbestand op de DVD meegekomen is. Deze Complete score is via het internet redelijk eenvoudig verkrijgbaar, met een speelduur van maar liefst tweeënhalf uur.