Superman is net zozeer een klassieker van Williams als E.T., Raiders of the Lost Ark, Star wars en Jaws. Een bombastisch, groots hoofdthema siert deze score, en datzelfde thema, de overbekende tune, is uitgegroeid tot dé superheldentune. Als wij denken aan superhelden, zien we voor ons een persoon met een wapperende cape, staand voor de Amerikaanse vlag, inclusief vierkante kin en de bombastische muziek. Die ondertussen cliche-muziek komt van deze soundtrack. Tegenwoordig is een Superhelden-tune not done, nee het is allemaal wat donkerder (The Dark Knight, The Incredible Hulk, Iron Man). Maar deze score neemt je terug naar de dagen van weleer, toen de tune inspireerde tot thema's zoals die van Batman, van Danny Elfman.
Het thema waar ik het telkens over heb keert erg vaak terug, maar in zoveel verschillende wijzen dat het nooit verveelt. Het is een bombastische score, die barst van de energie, maar net zo vaak even een adempauze neemt. Het liefdesthema (Can You Read My Mind?) is niet veel meer dan het hoofdthema, maar dan gecamoufleerd in een zacht, lieflijk stuk muziek dat absoluut niet onderdoet voor Williams' Across the Stars. De instrumentatie van Superman is af en toe ongelooflijk ingewikkeld, en soms verbazingwekkend simpel, en dat zorgt voor enorme wisselingen in een ander veel te eenzijdige soundtrack. Nadat we door de eerste twee tracks het genre in zijn geslingerd, is Destruction Of Krypton wat kalmer. De underscore bouwt langzaam en traditioneel-Williams op, en hierna maken de houtblazers en later erg aanwezige koperblazers. Het soms erg ouderwets, en de koperblazers hadden wel opgepoetst kunnen worden, maar alles tezamen geeft het wel een echt klassiek Williams gevoel.
De bad-guy's krijgen ook altijd een geheel eigen thema van Williams mee. Nou is Lex Luthor een stuk clownesker dan Darth Vader, dus krijgen ze een compleet ander soort muziek mee. The March of the Villains is een heerlijk langzaam en droog stuk muziek, dat nooit echt kwaadaardig klinkt, maar toch de karakteristieke slechte kant van de film neerzet. De finale is te horen in het prachtig geschreven Turning back the World, dat nog redelijk kalm begint. Maar al snel komen er allerlei korte motieven van de Superman March naar boven drijven, en trakteert Williams op een finale die kan wedijveren met E.T.. Superman is een prachtige score, en neemt je mee naar de hoogtijdagen van John Williams. Het is dan ook een werk dat zich moeiteloos schaart tussen klassiekers als Star Wars, E.T. the Extra-Terrestrial, Close Encounters of the Third Kind en Raiders of the Lost Ark.