The American President

DIt is de tiende recensie uit de Marc Shaiman serie.

Vorige: LBJ
Volgende: The Bucket List

De Amerikaanse film The American President is geregisseerd door Rob Reiner (The Princess Bride, A Few Good Men, The Bucket List). Het scenario is van Aaron Sorkin, die hiervoor benaderd werd door Robert Redford, die de hoofdrol zou spelen. Maar toen de productiemaatschappij koos voor regisseur Reiner, haakte Redford af. Sorkin werkte al eerder samen met Reiner voor A Few Good Men. De film is een romantische komedie en kreeg een Oscarnominatie en maar liefst vijf Golden Globe-nominaties. De film is door de critici goed ontvangen en was ook in de bioscopen een groot succes.
Het verhaal draait om de Amerikaanse president Shepherd (Michael Douglas), die weduwnaar is en zich vaak eenzaam voelt. Als hij een nieuwe wet over misdaadbeheersing door kan drukken is zijn herverkiezing waarschijnlijk binnen handbereik, ondanks bezwaren van zowel conservatieven als democraten. Als dan de Franse president komt en een staatsbanket gaat plaatsvinden, zal Shepherd hier met zijn nicht aan zijn zijde aan deelnemen, maar die wordt ziek. Intussen is de milieu-lobbyiste Sydney Ellen Wade (Annette Bening) bezig om de president over te halen tot meer CO2-reductie en ze voelen zich tot elkaar aangetrokken. Hij nodigt haar ook uit om hem te vergezellen bij het staatsbanket...

De muziek bij deze succesvolle film is van Marc Shaiman. Dat kan ook bijna niet anders wanneer Reiner de regisseur is. Shaiman kreeg voor z'n score de enige Oscarnominatie voor de film, maar verloor van Menken's Pocahontas.
Shaiman's muziek voor de film is voluit orkestraal en symfonisch, met af en toe een komische noot en een dramatische touch. De muziek staat bijna voortdurend in majeur en heeft daarbij ook nog eens een geweldige themamelodie. Alle ingrediënten zijn aanwezig om een prachtig luisterfeest te worden.

Het album opent met de 'Main Title' en daarin horen we gelijk al de prachtige themamelodie, die vol orkestraal voor het voetlicht komt in een geweldig symfonisch arrangement. Deze themamelodie is een paar jaar later door de producenten van Spielberg's film Saving Private Ryan uitgekozen en in de trailer van de film gebruikt. Let wel, die trailer heeft dus geen muziek van John Williams, maar van Marc Shaiman.
Het is dan ook dit thema die de score maakt, een thema dat in een aantal andere tracks ook voorbij komt, maar dan vaak niet in die grootschalige orkestraties. Veel muziek op het album zit toch in de categorie 'underscore', als begeleidende muziek op de achtergrond van de gebeurtenissen in de film, zoals in 'The slow down Plan' of 'Make the Deal'. Daarnaast zijn een aantal tracks ronduit spannend gecomponeerd. 'Never have an Airline Strike at Christmas' is zo'n spannende track, met vibrerende strijkers en koperblazers daar overheen. Tegelijk zit in deze track toch ook een komisch tintje, en het is knap om die twee stijlen door elkaar te arrangeren. Ook 'Gathering Votes' kent vooral in de tweede helft van de track een redelijk spannend arrangement van de strijkers.
De track 'I Have Dreamed (The State Dinner)' is een wat afwijkende track met typische partymuziek, die een lichte ballroom-jazzy kleuring heeft en waarbij een trompet de melodie verzorgt.

De beide laatste tracks zijn toch een beetje de tracks die het album maken, samen met de 'Main Title' track. Hier komt de orkestrale grandeur echt op de voorgrond en is de thematiek van het prachtige hoofdthema volop aanwezig. En juist de melodie van dat hoofdthema maakt een beetje de aantrekkelijkheid van de muziek op dit album, wat in de titeltrack duidelijk te horen is. De prachtige vol orkestrale muziek wordt hierin regelmatig afgewisseld door meer ingetogen gedeelten, en de combinatie daarvan laat het prachtige thema nog mooier uitkomen. En vooral de vol orkestrale climax aan het eind is geweldig.
Ook in de afsluitende 'End Titles' komt dit thema prachtig terug in een meeslepend arrangement waarin het orkest de melodie in een bijna sprookjesachtige sfeer giet. Daarna volgt in de laatste minuut nog een keer een vol orkestrale uitvoering, en elke keer als je dit beluistert krijg je kippenvel. Zo sluit het album op een geweldige manier af.

Kortom, met zijn score voor The American President heeft Marc Shaiman een Oscarnominatie verdiend en het is vooral het meeslepende hoofdthema die dat opgeleverd heeft. Dat thema komt in een paar tracks volop aan bod. Na de openingstracks blijft de muziek nog wel even erg aantrekkelijk, maar vanaf de zesde track zakt de muziek duidelijk in en wordt het allemaal wat meer underscore of juist wat dreigend, zelfs spannend. Soms is de komische noot goed hoorbaar. Maar het album en de score worden gedragen door het fantastische hoofdthema en vooral in de beide laatste en langste tracks wordt dat thema een aantal malen vol orkestraal in een meeslepend arrangement gebracht. Dat zorgt voor een flink hogere waardering die uitkomt op 88 uit 100 punten.