Goldfinger. Volgens velen de meest invloedrijke 007 film uit de reeks en de beste. Sean Connery keert na het succes van de eerste twee delen terug en doet dat met verve. Met het verschijnen van Goldfinger kwam de Bondmania pas echt op gang. Enkel de opkomst van de Beatles overschaduwde enigszins de kassuccessen. Uiteraard vergeten we Pussy Galore niet te vermelden, wellicht de meest succesvolle Bondgirl in ruim 50 jaar tijd. De film kenmerkt zich door typische Britse humor, bombastische actie en snedige dialogen. Een drietal kenmerken die na de jaren 60' steeds meer op de achtergrond verdwenen en plaats moesten maken voor meer actie. Uiteraard worden we ook getrakteerd op de meest iconische scene uit de Bond geschiedenis: het dode gouden meisje op bed. Als een ode werd deze scene nog eens over gedaan in het recentere Quantum of Solace. Het goud alleen veranderd in aardolie.
De toen nog redelijk onbekende en jonge soul zangeres Shirley Bassey werd aangetrokken om het nummer voor Goldfinger te doen. In eerste instantie was coproducent Harry Saltzman absoluut niet te spreken over dit liedje - wat geschreven werd door Barry - en moest overgehaald worden door producent Broccoli om het te gebruiken in de film. En dat was een zeer wijs besluit. Niet alleen werd Goldfinger wellicht een van de mooiste nummers van Bassey aller tijden, ook kreeg zij wereldwijde faam. Haar snerpend, maar wonderschone stemgeluid is anno 2015 nog altijd niet weg te denken. Naar het schijnt is het nummer Goldfinger in een take en 'geïmproviseerd' opgenomen door Shirley Bassey. Ze kreeg weinig ruimte om het over te doen. In diverse documentaires zegt Bassey dat zij destijds de opnameleiding in de studio 'flink wilde wegblazen met een laatste ultieme uithaal'. We kunnen alleen maar stellen dat we haar hiervoor eeuwig dankbaar kunnen zijn.
John Barry bleek de huiscomponist te zijn geworden van familie Broccoli, tot op de dag van vandaag de producenten van de Bond franchise. Dat legde hem zeker geen windeieren. Zijn carrière bleef altijd bescheiden, zijn ingetogen releases waren op een hand te tellen. In die tijd bracht Barry veelal instrumentale jazz cd's uit. Deze jazz invloeden komen ook zeker terug op dit album, wat we enkel kunnen toejuichen. Na de kaskrakers Dr. No en met name Goldfinger kwam ook zijn carrière in een stroomversnelling. In hetzelfde jaar bracht Barry twee andere erg succesvolle 'non-Bond' scores uit, A Jolly Bad Fellow en Zulu. Dit zorgde voor een ware run op platen, wat erg bijzonder was voor die tijd.
Als we dit werk thematisch gaan analyseren kunnen we twee zaken concluderen. Barry heeft het Bond is Back thema en het 007 thema van From Russia With Love laten vallen en valt terug meer op het Bond thema van Norman en het titelthema.
Laten we eerst en vooral eens het Goldfinger thema erbij halen. Zoals eerder vermeld is dit de eerste song die echt over de Main Titles wordt gespeeld. Het is het begin van de traditie, het begin van een monument in de geschiedenis der filmmuziek. De song is geweldig, zoals jullie al gelezen hebben, maar de instrumentale versies zijn mogelijks nog geweldiger. Barry gebruikt het als hoofdthema van de score en leid tot een geweldig narratief.
Het begint al in de tweede track: Alpine Drive. Daar krijgen we een geweldige versie te horen gespeeld door de strijkers geaccompagneerd met de harp die rustig op de achtergrond speelt. Het voegt een zekere mysterieuze sfeer toe aan het geheel. En het werkt maar al te goed. De strijkersversie is meer dan de moeite om eens te beluisteren.
Ook in Teasing The Korean krijgen we een harpversie te horen. Het weigert wel om het thema in zijn totaliteit te spelen, we krijgen alleen maar hints te horen van de harp, maar het thema is zo bekend, zo makkelijk herkenbaar dat je het hoort op de harpakkoorden. De instrumentale versie is niet zomaar het lied zonder tekst, het is een volledige nieuwe orkestratie en die orkestratie is om uw vingers van af te likken. Je zou het zelfs kunnen plaatsen in een western. Die elektrische gitaar is iets wat Ennio Morricone ook gebruikte in zijn Spaghetti westerns van Sergio Leone. Ook de melodie herbergt iets westernachtig. Geweldige track. Zeker als in het midden eens het Bondthema opduikt!
Over het Bondthema gesproken, dat wordt hier prominenter gebruikt dan in From Russia With Love. In Oddjob's Pressing Engagement krijgen we het voor het eerst full speed te horen in zijn bekende Jazz orkestratie. Het is en blijft een geweldig thema. Deze track is trouwens een klein meesterwerkje, na een halve minuut gaan we over naar het Goldfinger thema in vermenging met het Bondthema. Uw mond valt open van pure klasse en het vele haar op je armen zal wel omhoog komen na het horen van zoveel schoonheid. Toptrack.
In Bond Back In Action Again hebben we dan terug de gitaarsolo die het thema zo typeert, met een kleine strijkertoeving alvorens het uit deint in een actietrack pur sang.
Er is ook nog een klein secundair thema geschreven voor Oddjob, de meest legendarische henchman van de Bond franchise. Zijn thema bestaat eigenlijk uit vreemde percussie afkomstig van een Noord-Koreaans instrument, niet echt de moeite waard om over te gaan tot een uitgebreide bespreking. Barry lost de thema's van Goldfinger en Bond heel goed met elkaar af. Maar sommige liefhebbers der filmmuziek kunnen oordelen dat het geheel daarom een beetje eentonig klinkt. Een terechte opmerking. Maar recensent Neyt vind dat het Goldfinger zodanig sterk is dat het nergens verveelt.
De score heeft ook natuurlijk nog zoveel meer te bieden dan zijn thema's. De op de blazerssectie gebaseerde actiemuziek is alweer van een uitmuntend hoog niveau. Het duo bestaande uit Dawn Raid On Fort Nox, The Arrival Of The Bomb and Countdown is actiemuziek die we intussen gewend zijn van een Bondscore. Het is genieten in elke vorm van het woord. Luisteren die handel.
Wat we natuurlijk ook op deze score vinden is de gebruikelijke Jazz invloeden. Into Miami is een minuut durend jazz meesterwerk en één van de favoriete tracks van Recensent Neyt.
Maar er zijn ook nadelen aan deze score verbonden. Er zijn tracks die vooral bestaan uit saaie underscore en daarom niet zo prettig om naar te luisteren. Het tweede deel van de derde track is zo'n voorbeeld. Ook stopte de originele score na de End Credits. Maar in deze heruitgave krijgen we vier extra tracks. Na een beluistering had de score beter blijven stoppen na de geweldige End Credits, waar we trouwens wel een versie van Goldfinger te horen krijgen zonder de tekst met dezelfde orkestratie zeg maar.
Weinig slechts over deze score, Goldfinger. Deze score kan beschouwd worden als een van de beste scores van Barry en Goldfinger is daarmee dus alweer een hoogtepunt in de wereld van de Bondmuziek. Met een ijzersterk hoofdthema als fundering voor een score die na al die jaren nog steeds staat als een huis. Van recensent Petri krijgt Goldfinger een 8 en van recensent Neyt een mooie 9. In de naam van de filmmuziek ronden wij dit graag af naar boven. Ook weer een absoluut pareltje, deze Goldfinger van Maestro Barry.
Neyt & Petri will return!
In Thunderball